A
admin
Guest
Son senelerda süratlice bir şey atıştırmak isteyen insanların favorisi, tüm dünyada ‘instant noodle’ olarak bilinen hazır erişteler oldu bildiğiniz üzere. Tüm bu hazır erişte kesiminin arkasında ise meraklı ve teşebbüsçü bir Japon adam yatıyor: Momofuku Ando. Yemek hakkında hiç bilgisi olmadığı biçimde eşini izleyerek bölümü değiştiren bir fikir ortaya süren ve milyoner olmayı başaran Ando’nun ve hazır eriştelerin kıssasını sizler için hazırladık, keyifli okumalar!
Kaynak: https://www.businessinsider.com/momof…
Bizim ‘hazır erişte’ olarak bildiğimiz instant noodle, Doğu Asya’da başlayarak tüm dünyaya yayılan ve hatta son senelerda ülkemizde de süratlice bir şeyler atıştırmak isteyen insanlara deva olan bir paketli besin.
Peki bu hazır noodle kesiminin nasıl, nerede ve kiminle başladığına dair öyküsünü daha evvel hiç duymuş muydunuz?
Takvimler 1958 yılını gösterirken Japonya, çabucak hemen II. Dünya Savaşı’nda yaşadığı büyük yenilginin ve dünya tarihini değiştiren atom bombasının tesirleriyle boğuşuyordu.
Ülkede hem dört bir uçta hissedilen kıtlık sorunu üzerine bir de son yılların en berbat hasat dönemiyle uğraşıyordu.
seneler daha sonra Nissin şirketinin sözcüsü “İnsanlar açlıktan kırıldığı için sokaktaki seyyar satıcıların önünde erişte almak için sıra bekliyorlardı” diye anlattı bu periyodun zorluklarını.
O senelerda Japonya’nın besin gereksiniminin değerli bir kısmı ülkeyi işgal eden ABD’den ithal edilen çok buğday unu yardımıyla karşılanıyordu.
Buğday unu kaynaklı iki yiyecek; erişte çorbası olan ramen ve kızarmış mantı diyebileceğimiz gyoza isimli yiyecekler insanların uzun müddet karnını doyurmalarını sağlıyordu.
Ayrıca bu yiyeceklerin yüksek kalorili olması da insanların çok kilo kaybı yaşama problemini çözüyordu.
Momofuku Ando isimli adam ise hayatı boyunca dokumadan kömür bölümüne daima yeni teşebbüsler peşinde koşturmuş bir iş insanıydı.
1910 yılında Çin asıllı bir ailenin dünyaya gelen Ando’nun ebeveynleri de dokumacılık kesimiyle uğraşıyorlardı.
Epey meraklı bir mizaca sahip olan Ando, o devir “niçin devlet bizim ülkemizde halihazırda varolan buğday ununu kullanmıyor?” diyerek kültürün değerli bir modülü olan yemeklerin ithal edilmesini eleştirdi.
“Eğer yeme üslubunuzu değiştirirseniz, kültür ve geleneklerinizin de harcamasına yol açarsunuz.”
Japonya’daki açlık meselesinin çözülebilmesi için ramen yemeğinin uygun bir tahlil olduğunu düşünen Ando, bu fikrini paylaştığında düzgün bir dönüt alamadığı için kendisi hayata geçirmeye karar verdi!
Tabii ki bu fikri hayata geçirmek ağızdan çıktığı kadar kolay olmadı… Daha evvel hiç bir erişte yapma deneyimi olmayan Ando yaklaşık bir sene kadar yiyeceğin tadı ve dokusu üzerine deneme süreci geçirdi.
Hazır yiyecek dalına girmek için hazırlandığı bu bir yıl içerisinde eşinin ’tempura’ ismi verilen deniz mamüllerini yağda kızarttığını görüne zihninde yeşil ışık yandı ve erişteleri kızartma fikri geldi aklına.
Erişteler kızartılınca ortasındaki nemi dışarıya salıyor, bu sayede uzun mühlet saklanabiliyor ve sıcak su ile tekrar su çekip ıslanabiliyordu.
Şirketini ismini ‘Nissin’ olarak değiştirme sonucu alan Ando, tıpkı sene ‘Chikin Ramen’i piyasaya sürdü.
Tokyo sokaklarında gezen insanların bu yeni eseri birebir deneyebilmesi için satış standları kuran Ando bu hazır eriştelerin halk içinde yayılmasında büyük rol oynadı.
İlk defa piyasaya sürüldüğünde fiyat olarak taze eriştelerden beş kat daha kıymetli olan hazır noodle, yeni dokusu ve tadı yardımıyla beşerler içinde kısa müddette popülarite kazandı.
Sadece birkaç dakika ortasında yemeye hazır hale geldiği için “Sihirli Ramen” lakabını bile aldı!
Bu süreç içerisinde Japonya iktisadını güçlendirerek yine ayağa kalktı, beşerler uzun iş saatlerinde çalışmaya geri döndü. Buğday unu fazlalığının da olması hazır eriştenin popülaritesinin yükselmesi için tüm gerekli şartları sağlıyordu.
Chikin Ramen, piyasa sürüldüğü birinci senede tamı tamına 13 milyon paket satıldı! Bunu takip eden senelerda satışlar her sene muvaffakiyetle ikiye ve üçe katlandı, 1968 yılında iddialara bakılırsa 3 buçuk milyarlık satışa ulaşması bekleniyordu.
Ancak Ando hala yeni fikirler peşine düşmekten vazgeçmemişti. 1971 yılında bizim ‘bardak erişte’ olarak bildiğimiz cup noodle fikrini öne sürdü. Cup noodle o kadar sevildi ki Nissin fabrikasında günde 650 bin adet üretilmesine karşın yetersiz geliyordu.
Zaman ortasında evvel Japonya, daha sonra öteki Asya ülkelerindeki biroldukca yeni şirket kendi hazır eriştelerini piyasaya sürdü.
90’lı senelera gelirken bardak noodle satışları birinci sefer paket noodle’ı geçti, günümüzün Japonyasında ise iki katından bile fazla satılıyor!
Tabii ki yalnızca Japonya’da değil, hazır eriştenin namı tüm dünyaya yayıldı hazır ve hatta günümüzde yıllık 40 milyar tüketimle dünyada en epey noodle satılan ülke Çin oldu.
Ando ise yıllar içerisinde bir efsaneye dönüştü, Japonya’da kendisinin hayat öyküsü üzerine yazılan bir çocuk kitabı ve ‘Samurai Noodles’ isimli bir animesi bile bulunuyor artık.
Son olarak Ando’nun “Hayatta hiç bir şey yapmak için geç değil, 50 yahut 60 yaşında bile yeni bir sayfa açabilirsiniz” kelamını sizlerle paylaşalım ve bu hayat görüşünü nasıl kendi hayatında uyguladığını hatırlatalım…
Siz ne düşünüyorsunuz hazır eriştelerin kıssası konusunda? Haydi yorumlara!
Kaynak: https://www.businessinsider.com/momof…
Bizim ‘hazır erişte’ olarak bildiğimiz instant noodle, Doğu Asya’da başlayarak tüm dünyaya yayılan ve hatta son senelerda ülkemizde de süratlice bir şeyler atıştırmak isteyen insanlara deva olan bir paketli besin.
Peki bu hazır noodle kesiminin nasıl, nerede ve kiminle başladığına dair öyküsünü daha evvel hiç duymuş muydunuz?
Takvimler 1958 yılını gösterirken Japonya, çabucak hemen II. Dünya Savaşı’nda yaşadığı büyük yenilginin ve dünya tarihini değiştiren atom bombasının tesirleriyle boğuşuyordu.
Ülkede hem dört bir uçta hissedilen kıtlık sorunu üzerine bir de son yılların en berbat hasat dönemiyle uğraşıyordu.
seneler daha sonra Nissin şirketinin sözcüsü “İnsanlar açlıktan kırıldığı için sokaktaki seyyar satıcıların önünde erişte almak için sıra bekliyorlardı” diye anlattı bu periyodun zorluklarını.
O senelerda Japonya’nın besin gereksiniminin değerli bir kısmı ülkeyi işgal eden ABD’den ithal edilen çok buğday unu yardımıyla karşılanıyordu.
Buğday unu kaynaklı iki yiyecek; erişte çorbası olan ramen ve kızarmış mantı diyebileceğimiz gyoza isimli yiyecekler insanların uzun müddet karnını doyurmalarını sağlıyordu.
Ayrıca bu yiyeceklerin yüksek kalorili olması da insanların çok kilo kaybı yaşama problemini çözüyordu.
Momofuku Ando isimli adam ise hayatı boyunca dokumadan kömür bölümüne daima yeni teşebbüsler peşinde koşturmuş bir iş insanıydı.
1910 yılında Çin asıllı bir ailenin dünyaya gelen Ando’nun ebeveynleri de dokumacılık kesimiyle uğraşıyorlardı.
Epey meraklı bir mizaca sahip olan Ando, o devir “niçin devlet bizim ülkemizde halihazırda varolan buğday ununu kullanmıyor?” diyerek kültürün değerli bir modülü olan yemeklerin ithal edilmesini eleştirdi.
“Eğer yeme üslubunuzu değiştirirseniz, kültür ve geleneklerinizin de harcamasına yol açarsunuz.”
Japonya’daki açlık meselesinin çözülebilmesi için ramen yemeğinin uygun bir tahlil olduğunu düşünen Ando, bu fikrini paylaştığında düzgün bir dönüt alamadığı için kendisi hayata geçirmeye karar verdi!
Tabii ki bu fikri hayata geçirmek ağızdan çıktığı kadar kolay olmadı… Daha evvel hiç bir erişte yapma deneyimi olmayan Ando yaklaşık bir sene kadar yiyeceğin tadı ve dokusu üzerine deneme süreci geçirdi.
Hazır yiyecek dalına girmek için hazırlandığı bu bir yıl içerisinde eşinin ’tempura’ ismi verilen deniz mamüllerini yağda kızarttığını görüne zihninde yeşil ışık yandı ve erişteleri kızartma fikri geldi aklına.
Erişteler kızartılınca ortasındaki nemi dışarıya salıyor, bu sayede uzun mühlet saklanabiliyor ve sıcak su ile tekrar su çekip ıslanabiliyordu.
Şirketini ismini ‘Nissin’ olarak değiştirme sonucu alan Ando, tıpkı sene ‘Chikin Ramen’i piyasaya sürdü.
Tokyo sokaklarında gezen insanların bu yeni eseri birebir deneyebilmesi için satış standları kuran Ando bu hazır eriştelerin halk içinde yayılmasında büyük rol oynadı.
İlk defa piyasaya sürüldüğünde fiyat olarak taze eriştelerden beş kat daha kıymetli olan hazır noodle, yeni dokusu ve tadı yardımıyla beşerler içinde kısa müddette popülarite kazandı.
Sadece birkaç dakika ortasında yemeye hazır hale geldiği için “Sihirli Ramen” lakabını bile aldı!
Bu süreç içerisinde Japonya iktisadını güçlendirerek yine ayağa kalktı, beşerler uzun iş saatlerinde çalışmaya geri döndü. Buğday unu fazlalığının da olması hazır eriştenin popülaritesinin yükselmesi için tüm gerekli şartları sağlıyordu.
Chikin Ramen, piyasa sürüldüğü birinci senede tamı tamına 13 milyon paket satıldı! Bunu takip eden senelerda satışlar her sene muvaffakiyetle ikiye ve üçe katlandı, 1968 yılında iddialara bakılırsa 3 buçuk milyarlık satışa ulaşması bekleniyordu.
Ancak Ando hala yeni fikirler peşine düşmekten vazgeçmemişti. 1971 yılında bizim ‘bardak erişte’ olarak bildiğimiz cup noodle fikrini öne sürdü. Cup noodle o kadar sevildi ki Nissin fabrikasında günde 650 bin adet üretilmesine karşın yetersiz geliyordu.
Zaman ortasında evvel Japonya, daha sonra öteki Asya ülkelerindeki biroldukca yeni şirket kendi hazır eriştelerini piyasaya sürdü.
90’lı senelera gelirken bardak noodle satışları birinci sefer paket noodle’ı geçti, günümüzün Japonyasında ise iki katından bile fazla satılıyor!
Tabii ki yalnızca Japonya’da değil, hazır eriştenin namı tüm dünyaya yayıldı hazır ve hatta günümüzde yıllık 40 milyar tüketimle dünyada en epey noodle satılan ülke Çin oldu.
Ando ise yıllar içerisinde bir efsaneye dönüştü, Japonya’da kendisinin hayat öyküsü üzerine yazılan bir çocuk kitabı ve ‘Samurai Noodles’ isimli bir animesi bile bulunuyor artık.
Son olarak Ando’nun “Hayatta hiç bir şey yapmak için geç değil, 50 yahut 60 yaşında bile yeni bir sayfa açabilirsiniz” kelamını sizlerle paylaşalım ve bu hayat görüşünü nasıl kendi hayatında uyguladığını hatırlatalım…
Siz ne düşünüyorsunuz hazır eriştelerin kıssası konusunda? Haydi yorumlara!