A
admin
Guest
Türk Hemşireler Derneği Genel Lideri Özbaş, hemşirelerin pandemi periyodundaki çalışmalarıyla ilgili açıklama yaptı. Özbaş, pandeminin kendileri için tarihi bir müddetç olduğunu belirterek, “Pandeminin birinci başladığı yıl aslında Dünya Hemşireler Yılı’ydı ve pandeminin patlamasıyla birlikte bütün dünya hemşirelerin değerini gördü. bir fazlaca meslektaşımızı kaybettik, hayli meslektaşımız enfekte oldu lakin dünyada sıhhatin yükünü hemşireler omuzladı diyebilirim” dedi.
‘BİZİM İÇİN AĞIR BİR SORUMLULUKTU’
Özbaş, pandemi periyodunda biroldukca şiddetli hayat kıssasına tanıklık ettiklerini kaydederek şunları söylemiş oldu:
“Bu devir, hemşirelerin özveri kıssalarının olduğu, kahramanlık öykülerinin olduğu, muvaffakiyet öykülerinin olduğu ancak bir taraftan da kıymetsiz hissettikleri, tükendikleri ve artık devam edemeyecek noktaya geldikleri tecrübelerle dolu. Çok fazla kayıp yaşadık, hastalarımızı kaybettik, kendi yakınlarımızı kaybettik ve bu biçimde bir müddetçte toplumu zorlayan ve direkt etkileyen bir müddetç oldu. Hem onların tecrübelerine tanıklık etmek tıpkı vakitte bu süreçte etkin rol alan şahıslar olmak bizim için ağır bir sorumluluktu. Lakin Türkiye’deki meslektaşlarım ismine söyleyebilirim ki bu ağır sorumluluğu meslektaşlarım epey başarılı biçimde sırtladılar ve şu an şayet ülkemizde pandeminin tesirleri bu seviyedeyse başta hemşireler olmak üzere bütün sıhhat çalışanlarının özverisiyle, insan üstü çalışmalarıyla, çalışma azimleriyle ve hastalarına ve topluma verdikleri pahayla bu hale geldi.”
’42 HEMŞİRE HAYATINI KAYBETTİ’
Özbaş, şu biçimde devam etti:
“Bizim kayıtlarımıza düşen datalara nazaran 42 hemşire meslektaşımız koronavirüsten ömrünü kaybetti. Bu sayıya, öbür meslek örgütlerinin bize bildirdikleri ya da meslektaşlarımızdan gelen bilgilerle ulaşabildik. Biz pandemi periyodunda meslektaşlarımızla epeyce yakın münasebet içerisindeydik. Çevrim içi anket dataları ile onlardan daima data topladık. Ayrıyeten tüm Türkiye’den de derneğimize yaşadıkları özel durumlarla ilgili, dayanağa gereksinim duydukları hususlarla ilgili e-postalar geldi. Onun için bir epeyce meslektaşımızın problemlerinden haberdar olabildik. Örneğin yeni doğum yapmış ancak pandemi periyodunda virüslü hastalarını bırakmamak için işine devam eden bir meslektaşımın yaşadıkları aklımda kaldı. İlçede gorevlendiriliyor ve 2 saat gidip, 2 saat gelmesi gerekiyordu meskenine ve o arkadaşımız işine devam etti. Bir meslektaşımız ‘Çocuğumu annemin yanına bıraktım. 2 ay ailemin yanında kaldı ve sonrasındasında çocuğum gece, anne ölmeni istemiyorum diye ağlayarak, uyanmaya başladı. Onun için gidip almak zorunda kaldım. Şu an bakacak kimse yok. İş yerine getirmek zorunda kalıyorum ve hala psikolojisi düzelmedi’ diye yazan bir meslektaşım vardı.”
‘BİZİM İÇİN AĞIR BİR SORUMLULUKTU’
Özbaş, pandemi periyodunda biroldukca şiddetli hayat kıssasına tanıklık ettiklerini kaydederek şunları söylemiş oldu:
“Bu devir, hemşirelerin özveri kıssalarının olduğu, kahramanlık öykülerinin olduğu, muvaffakiyet öykülerinin olduğu ancak bir taraftan da kıymetsiz hissettikleri, tükendikleri ve artık devam edemeyecek noktaya geldikleri tecrübelerle dolu. Çok fazla kayıp yaşadık, hastalarımızı kaybettik, kendi yakınlarımızı kaybettik ve bu biçimde bir müddetçte toplumu zorlayan ve direkt etkileyen bir müddetç oldu. Hem onların tecrübelerine tanıklık etmek tıpkı vakitte bu süreçte etkin rol alan şahıslar olmak bizim için ağır bir sorumluluktu. Lakin Türkiye’deki meslektaşlarım ismine söyleyebilirim ki bu ağır sorumluluğu meslektaşlarım epey başarılı biçimde sırtladılar ve şu an şayet ülkemizde pandeminin tesirleri bu seviyedeyse başta hemşireler olmak üzere bütün sıhhat çalışanlarının özverisiyle, insan üstü çalışmalarıyla, çalışma azimleriyle ve hastalarına ve topluma verdikleri pahayla bu hale geldi.”
’42 HEMŞİRE HAYATINI KAYBETTİ’
Özbaş, şu biçimde devam etti:
“Bizim kayıtlarımıza düşen datalara nazaran 42 hemşire meslektaşımız koronavirüsten ömrünü kaybetti. Bu sayıya, öbür meslek örgütlerinin bize bildirdikleri ya da meslektaşlarımızdan gelen bilgilerle ulaşabildik. Biz pandemi periyodunda meslektaşlarımızla epeyce yakın münasebet içerisindeydik. Çevrim içi anket dataları ile onlardan daima data topladık. Ayrıyeten tüm Türkiye’den de derneğimize yaşadıkları özel durumlarla ilgili, dayanağa gereksinim duydukları hususlarla ilgili e-postalar geldi. Onun için bir epeyce meslektaşımızın problemlerinden haberdar olabildik. Örneğin yeni doğum yapmış ancak pandemi periyodunda virüslü hastalarını bırakmamak için işine devam eden bir meslektaşımın yaşadıkları aklımda kaldı. İlçede gorevlendiriliyor ve 2 saat gidip, 2 saat gelmesi gerekiyordu meskenine ve o arkadaşımız işine devam etti. Bir meslektaşımız ‘Çocuğumu annemin yanına bıraktım. 2 ay ailemin yanında kaldı ve sonrasındasında çocuğum gece, anne ölmeni istemiyorum diye ağlayarak, uyanmaya başladı. Onun için gidip almak zorunda kaldım. Şu an bakacak kimse yok. İş yerine getirmek zorunda kalıyorum ve hala psikolojisi düzelmedi’ diye yazan bir meslektaşım vardı.”