A
admin
Guest
Hans Völkl, bugün bile rotorların sesini duyduğunda midesinin bulandığını söylüyor. 6 Eylül 1972 gecesinden beri, iki Bell-UH 1 helikopterinin gürültüsü hâlâ kulaklarında yankılanıyor.
Völkl, o sırada Alman ordusu Bundeswehr’e ilişkin Fürstenfeldbruck hava üssünde vazifeli bir askerdi. Kulede gece nöbeti tutuyordu. 21 yaşındaki genç, Münih’e yalnızca 20 kilometre uzaklıktaki Olimpiyat Köyü’nde yaşanan dramı televizyondan takip etmişti. O sabah Filistinli teröristler, İsrail Olimpiyat kafilesinin kaldığı odaya girdi. Halterci Josef Romano ve güreş antrenörü Mosche Weinberg’i silahla vurdular ve öbür dokuz İsrailli’yi rehin aldılar.
Olimpiyat köyünde endişe dolu saatler
Akşam saatlerinde sekiz saldırgan, dokuz rehineyle bir arada iki helikoptere bindi. İsrail ve Almanya’daki hapishanelerde bulunan silah arkadaşlarının özgür bırakılması talepleri yerine getirilmemişti. Saatler süren pazarlığın akabinde devrin Almanya İçişleri Bakanı Hans-Dietrich Genscher, eylemcilere Mısır’ın başşehri Kahire’ye inançlı bir biçimde ulaşma kelamı verdi. Helikopterler onları, bir yolcu uçağının beklediği Riem havaalanına götürecekti.
Ancak bunun yerine helikopteri kullanan Federal Hudut Muhafızlarının pilotları, teröristleri Fürstenfeldbruck’taki Bundeswehr hava üssüne götürdü. Völkl, DW’ye verdiği mülakatta, helikopterlerin saat 22.30 sularında sis bulutlarının ortasından geçip taban kattaki nöbet odasının penceresinin önüne indiğini hatırlıyor.
Fürstenfeldbruck askeri havaalanında, başarısız kurtarma operasyonunun akabinde, Federal Almanya Hudut Güvenliği’ne ilişkin helikopterin enkazı – (06.09.1972)Fotoğraf: dpa/picture alliance
Fürstenfeldbruck fiyaskosu
Polis özel timinin planına bakılırsa, keskin nişancılar burada teröristleri öldürecek ve rehineler hür kalacaktı. Lakin plan zıt tepti. Aksiyoncular, açılan ateşe ellerindeki kalaşnikof silahlarla karşılık verdi. Alman güvenlik kuvvetleri tam bir acemilik sergiledi. Rehine kurtarma konusunda özel bir eğitimleri ya da deneyimleri yoktu. Polislerin içinde uyumu sağlayacak telsiz temasları da mevcut değildi. Hatta birtakım polisler, kendi arkadaşlarının açtığı “dost ateşine” gaye oluyordu.
Völkl ve hava üssündeki öbür askerlere, teröristlerin ve rehinelerinin Fürstenfeldbruck’a gelmekte oldukları bile haber verilmemişti: “Gece nöbetinde olduğumuz için kendimizi aniden bu olayın ortasında bulduk. Kimse bize evvelde bir şey söylememişti.”
Kurşunlar havada uçuşurken, Völkl bir radyatör boşluğuna sığındığını hatırlıyor. Nöbet odasından yalnızca birkaç metre ötede mevzilenen polislerden birine, seken kurşunlardan biri isabet etti. Devamının Völk’den dinliyoruz: “İşte bu biçimde Anton Fliegerbauer vuruldu. Orada öylece yatıyordu. Duvarlar, sıçrayan kemik kesimleri ve kanla doluydu. Başından vurulmuştu.”
Barış şenliği kana bulandı
Silah sesleri gece yarısına kadar hava üssünde yankılandı. daha sonra şiddetli bir patlama meydana geldi. Bir teröristin, el ve ayakları bağlı olan rehinelerin bulunduğu helikopterlerden birine el bombası attığı anlaşıldı. Fürstenfeldbruck’ta gün ağarırken tüyler ürperten görüntü da netleşti: Polis memuru Anton Fliegerbauer haricinde beş terörist hayatını kaybetmişti. İsrailli rehinelerden ise hiç biri sağ kurtulamadı.
Münih’teki Olimpiyat Oyunları ile Almanya, tüm dünyaya dost yüzünü göstermek istemişti. Savaştan ve altı milyon Yahudi’nin Almanlar tarafınca öldürülmesinden yalnızca 27 yıl daha sonra, bu tertibin bir “barış festivali” olması planlanmıştı. Lakin Museviler bir sefer daha Alman topraklarında öldürülüyordu ve Alman devleti onları korumaktan bir daha aciz kalmıştı.
Münih Olimpiyat Köyü’nde İsrailli atletlere suikast düzenleyen Arap militanlardan biri – (05.09.1972)Fotoğraf: AP
40 yıllık sessizlik
Bir günlük orta ve cenaze merasiminin akabinde Münih’teki Olimpiyat Oyunlarına devam edildi. Fürstenfeldbruck fiyaskosu için siyasetçilerden ya da polisten özür gelmedi. hiç bir soruşturma komitesi kurulmadı, hiç kimse başarısız operasyonun sorumluluğunu üstlenmedi. Öte yandan kurbanların yakınları, soruşturma evraklarına ulaşabilmek için onlarca yıl çaba etmek zorunda kaldı. Daha yüksek tazminat ödenmesi için de hâlâ uğraşlarını sürdürüyorlar. Münih’teki 50’nci yıldönümü anma merasimlerinden ise bir hayli kurban yakını uzak durmayı tercih ediyor
Ludwig Spaenle, “Tanıklara ve kurbanların ailelerine neredeyse hudut bozucu akrabalar üzere davranıldı” diyor. Spaenle, Bavyera eyaletinin antisemitizm sorumlusu ve akınla yüzleşmekte kararlı. Federal Almanya Cumhuriyeti o periyotta terör karşısında başarısızlığa uğramıştı. Spaenle DW’ye verdiği mülakatta “daha sonrasında yaşananlar da vahim bir devlet başarısızlığıdır” diyor. “İnsanlar birtakım şeyleri hayli çabuk ve son derece şuurlu bir biçimde unutmak istiyordu. Bu bahiste sessiz kaldılar. Halka açık bir anma merasimi de yapılmadı.” Yalnızca son on yıl ortasında, mesela Olimpiyat Parkı’nda bir anıtın yapılması üzere kimi küçük adımlar atılmak suretiyle 1972’deki olaylarla yüzleşmek, saldırıyı ve kurbanları anmak için az da olsa çaba gösterildi.
Travma bastırılıyor
İster Hans Völkl üzere bu vahim olaya yakından şahitlik etmiş olsun, ister yalnızca televizyon ve gazetelerden kanlı saldırıyı takip etmiş olsun; herkes mümkün olduğunca süratli bir biçimde olağana dönmeye çalıştı. Völkl, Fürstenfeldbruck üssünde, helikopterlerin enkazı kulenin önünde durmasına karşın, birkaç gün daha sonra eğitim uçuşlarının hiç bir şey olmamış üzere devam ettiğini söylüyor. Ruhsal dayanak vermek bir yana, hekimler bu cins şoklara karşı en tesirli tedavi halinin bir kadeh konyak içmek olduğunu savunuyordu.
senelerca bu kanlı atağın görgü şahitlerini arayan Fürstenfeldbruck Tarih Derneği Lideri Anna Ulrike Bergheim, “Bu tıp travmatik hadiseleri genelde bastırmaya çalışırız” diyor. Hava üssündeki kulenin koridorlarında yürürken, 6 Eylül 1972 gecesi her odada kimin bulunduğunu söyleyebiliyor.
1972 Yaz Olimpiyatları’na katılmak üzere geldikleri Münih’te öldürülen İsrailli sportmenlerin tabutlarıFotoğraf: Z Films
“Yaşadıklarınız sizi nasıl etkiledi?”
Bergheim DW’ye verdiği bir mülakatta, “Kesinlikle orada bulunan beşerler bu akınla yüzleşmedi. bir fazlaca görgü şahidi daha yeni yeni ortaya çıkıyor, zira lakin artık bu hususta konuşabilecek duruma geldiler” saptamasını yapıyor. Bergheim, uzun mühlet ihmal edilenlerin yalnızca kurban yakınları olmadığını da söylüyor. “50 yıl boyunca devlet, o gece orada olanları, polis memurlarını, hava kuvvetleri mensuplarını, yangını söndürürken vurulan itfaiyecileri hiç umursamadı. Bu insanlara 50 yıl boyunca hiç sorulmadı: O an yaşadıklarınız sizi nasıl etkiledi?”
Hans Völkl bugün 6 Eylül 1972 gecesi yaşadıklarını, mesela André Spitzer ve Yossef Gutfreund’un cesetlerini elleri kelepçeli vaziyette helikopterlerde gördüğünü detaylı olarak anlatabiliyor. Kurbanların yakınlarıyla ise temas kurmaya çalışmamış, zira yangına körükle gitmek istememiş. Münih katliamından 50 yıl daha sonra bile, hâlâ söylenmesi gereken daha hayli şey var.
Völkl, o sırada Alman ordusu Bundeswehr’e ilişkin Fürstenfeldbruck hava üssünde vazifeli bir askerdi. Kulede gece nöbeti tutuyordu. 21 yaşındaki genç, Münih’e yalnızca 20 kilometre uzaklıktaki Olimpiyat Köyü’nde yaşanan dramı televizyondan takip etmişti. O sabah Filistinli teröristler, İsrail Olimpiyat kafilesinin kaldığı odaya girdi. Halterci Josef Romano ve güreş antrenörü Mosche Weinberg’i silahla vurdular ve öbür dokuz İsrailli’yi rehin aldılar.
Olimpiyat köyünde endişe dolu saatler
Akşam saatlerinde sekiz saldırgan, dokuz rehineyle bir arada iki helikoptere bindi. İsrail ve Almanya’daki hapishanelerde bulunan silah arkadaşlarının özgür bırakılması talepleri yerine getirilmemişti. Saatler süren pazarlığın akabinde devrin Almanya İçişleri Bakanı Hans-Dietrich Genscher, eylemcilere Mısır’ın başşehri Kahire’ye inançlı bir biçimde ulaşma kelamı verdi. Helikopterler onları, bir yolcu uçağının beklediği Riem havaalanına götürecekti.
Ancak bunun yerine helikopteri kullanan Federal Hudut Muhafızlarının pilotları, teröristleri Fürstenfeldbruck’taki Bundeswehr hava üssüne götürdü. Völkl, DW’ye verdiği mülakatta, helikopterlerin saat 22.30 sularında sis bulutlarının ortasından geçip taban kattaki nöbet odasının penceresinin önüne indiğini hatırlıyor.
Fürstenfeldbruck askeri havaalanında, başarısız kurtarma operasyonunun akabinde, Federal Almanya Hudut Güvenliği’ne ilişkin helikopterin enkazı – (06.09.1972)Fotoğraf: dpa/picture alliance
Fürstenfeldbruck fiyaskosu
Polis özel timinin planına bakılırsa, keskin nişancılar burada teröristleri öldürecek ve rehineler hür kalacaktı. Lakin plan zıt tepti. Aksiyoncular, açılan ateşe ellerindeki kalaşnikof silahlarla karşılık verdi. Alman güvenlik kuvvetleri tam bir acemilik sergiledi. Rehine kurtarma konusunda özel bir eğitimleri ya da deneyimleri yoktu. Polislerin içinde uyumu sağlayacak telsiz temasları da mevcut değildi. Hatta birtakım polisler, kendi arkadaşlarının açtığı “dost ateşine” gaye oluyordu.
Völkl ve hava üssündeki öbür askerlere, teröristlerin ve rehinelerinin Fürstenfeldbruck’a gelmekte oldukları bile haber verilmemişti: “Gece nöbetinde olduğumuz için kendimizi aniden bu olayın ortasında bulduk. Kimse bize evvelde bir şey söylememişti.”
Kurşunlar havada uçuşurken, Völkl bir radyatör boşluğuna sığındığını hatırlıyor. Nöbet odasından yalnızca birkaç metre ötede mevzilenen polislerden birine, seken kurşunlardan biri isabet etti. Devamının Völk’den dinliyoruz: “İşte bu biçimde Anton Fliegerbauer vuruldu. Orada öylece yatıyordu. Duvarlar, sıçrayan kemik kesimleri ve kanla doluydu. Başından vurulmuştu.”
Barış şenliği kana bulandı
Silah sesleri gece yarısına kadar hava üssünde yankılandı. daha sonra şiddetli bir patlama meydana geldi. Bir teröristin, el ve ayakları bağlı olan rehinelerin bulunduğu helikopterlerden birine el bombası attığı anlaşıldı. Fürstenfeldbruck’ta gün ağarırken tüyler ürperten görüntü da netleşti: Polis memuru Anton Fliegerbauer haricinde beş terörist hayatını kaybetmişti. İsrailli rehinelerden ise hiç biri sağ kurtulamadı.
Münih’teki Olimpiyat Oyunları ile Almanya, tüm dünyaya dost yüzünü göstermek istemişti. Savaştan ve altı milyon Yahudi’nin Almanlar tarafınca öldürülmesinden yalnızca 27 yıl daha sonra, bu tertibin bir “barış festivali” olması planlanmıştı. Lakin Museviler bir sefer daha Alman topraklarında öldürülüyordu ve Alman devleti onları korumaktan bir daha aciz kalmıştı.
Münih Olimpiyat Köyü’nde İsrailli atletlere suikast düzenleyen Arap militanlardan biri – (05.09.1972)Fotoğraf: AP
40 yıllık sessizlik
Bir günlük orta ve cenaze merasiminin akabinde Münih’teki Olimpiyat Oyunlarına devam edildi. Fürstenfeldbruck fiyaskosu için siyasetçilerden ya da polisten özür gelmedi. hiç bir soruşturma komitesi kurulmadı, hiç kimse başarısız operasyonun sorumluluğunu üstlenmedi. Öte yandan kurbanların yakınları, soruşturma evraklarına ulaşabilmek için onlarca yıl çaba etmek zorunda kaldı. Daha yüksek tazminat ödenmesi için de hâlâ uğraşlarını sürdürüyorlar. Münih’teki 50’nci yıldönümü anma merasimlerinden ise bir hayli kurban yakını uzak durmayı tercih ediyor
Ludwig Spaenle, “Tanıklara ve kurbanların ailelerine neredeyse hudut bozucu akrabalar üzere davranıldı” diyor. Spaenle, Bavyera eyaletinin antisemitizm sorumlusu ve akınla yüzleşmekte kararlı. Federal Almanya Cumhuriyeti o periyotta terör karşısında başarısızlığa uğramıştı. Spaenle DW’ye verdiği mülakatta “daha sonrasında yaşananlar da vahim bir devlet başarısızlığıdır” diyor. “İnsanlar birtakım şeyleri hayli çabuk ve son derece şuurlu bir biçimde unutmak istiyordu. Bu bahiste sessiz kaldılar. Halka açık bir anma merasimi de yapılmadı.” Yalnızca son on yıl ortasında, mesela Olimpiyat Parkı’nda bir anıtın yapılması üzere kimi küçük adımlar atılmak suretiyle 1972’deki olaylarla yüzleşmek, saldırıyı ve kurbanları anmak için az da olsa çaba gösterildi.
Travma bastırılıyor
İster Hans Völkl üzere bu vahim olaya yakından şahitlik etmiş olsun, ister yalnızca televizyon ve gazetelerden kanlı saldırıyı takip etmiş olsun; herkes mümkün olduğunca süratli bir biçimde olağana dönmeye çalıştı. Völkl, Fürstenfeldbruck üssünde, helikopterlerin enkazı kulenin önünde durmasına karşın, birkaç gün daha sonra eğitim uçuşlarının hiç bir şey olmamış üzere devam ettiğini söylüyor. Ruhsal dayanak vermek bir yana, hekimler bu cins şoklara karşı en tesirli tedavi halinin bir kadeh konyak içmek olduğunu savunuyordu.
senelerca bu kanlı atağın görgü şahitlerini arayan Fürstenfeldbruck Tarih Derneği Lideri Anna Ulrike Bergheim, “Bu tıp travmatik hadiseleri genelde bastırmaya çalışırız” diyor. Hava üssündeki kulenin koridorlarında yürürken, 6 Eylül 1972 gecesi her odada kimin bulunduğunu söyleyebiliyor.
1972 Yaz Olimpiyatları’na katılmak üzere geldikleri Münih’te öldürülen İsrailli sportmenlerin tabutlarıFotoğraf: Z Films
“Yaşadıklarınız sizi nasıl etkiledi?”
Bergheim DW’ye verdiği bir mülakatta, “Kesinlikle orada bulunan beşerler bu akınla yüzleşmedi. bir fazlaca görgü şahidi daha yeni yeni ortaya çıkıyor, zira lakin artık bu hususta konuşabilecek duruma geldiler” saptamasını yapıyor. Bergheim, uzun mühlet ihmal edilenlerin yalnızca kurban yakınları olmadığını da söylüyor. “50 yıl boyunca devlet, o gece orada olanları, polis memurlarını, hava kuvvetleri mensuplarını, yangını söndürürken vurulan itfaiyecileri hiç umursamadı. Bu insanlara 50 yıl boyunca hiç sorulmadı: O an yaşadıklarınız sizi nasıl etkiledi?”
Hans Völkl bugün 6 Eylül 1972 gecesi yaşadıklarını, mesela André Spitzer ve Yossef Gutfreund’un cesetlerini elleri kelepçeli vaziyette helikopterlerde gördüğünü detaylı olarak anlatabiliyor. Kurbanların yakınlarıyla ise temas kurmaya çalışmamış, zira yangına körükle gitmek istememiş. Münih katliamından 50 yıl daha sonra bile, hâlâ söylenmesi gereken daha hayli şey var.