A
admin
Guest
İranlı şair Feridüddin-i Attar tarafınca kaleme alınan Mantıku’t-Tayr (Kuşların Dili) isimli yapıtta yöneticilikle ilgili şu biçimde bir öyküden bahsedilir:
“Gerçek yolda yürüyen, dini bütün bir adam vardı. Bir gece Sultan Mahmud’u hayalinde gördü. Ona, “Ey vakti uygunlukla geçen sultan!” Ahirette halin, durumun nasıldır?” diye sordu. Sultan Mahmud şu biçimde yanıt verdi: “Sus, yüreğimin kanını yere dökme. Sus, burası sultanlık yeri değil. Çek git oradan. Sultanlığımız zandan ve yanılgıdan ibaretti. Bir avuç kıymetsiz toprağa saltanat nasıl yaraşır? Alemin padişahı Hak Teala’dır, saltanat ona layıktır. Kendi acz ve şaşkınlığımı görür görmez, sultanlığımdan utanıyorum. Şayet bana sesleneceksen, ‘aklı perişan’ diye seslen. Yalnızca odur sultan, artık bana sultan diye seslenme. Saltanat onundur, ben yerlerde sürünmekteyim. Keşke dünyada fakir olarak yaşasaydım. Makama mevkiye erişeceğime, keşke yüzlerce kuyuya düşseydim. Süprüntücü olsaydım da, padişah olmasaydım. Şu an benim kurtuluş ümidim yok. Yaptığım şeyleri bir bir benden soruyorlar. O hüma kuşunun kolu kanadı kırılsın, zira o bana gölge saldı da padişah oldum”
Evet, yıllardır insanoğlu bir yandan kral, padişah, vezir üzere nazaranvlerle yönetme ve beşere hükmetmeyi kendine en çok yakışan rol olarak düşünse de, bu üzere nazaranvlere gelenlerin misyonları bitmiş olduğinde artlarında pak bir hatıra bırakmamaları halinde hem bu dünyada tıpkı vakitte ebedi alemde bakılırsaceği muamele her insanın malumudur!
Peygamber Efendimiz (SAV) hadisinde “Siz Amir olmaya düşkünsünüz. meğer hakkını gözetenler hariç, amirlik kıyamette pişmanlıktır.” (Buhari) demiştir. Her türlü kademede insanı yönetmekle, devletin menfaatlerini maddi yahut manevi olarak korumakla nazaranvlendirilen yöneticilerden “hakkı gözet/e/meyenler” için bundan daha hoş bir ihtar olamaz!
Gerçekten, idare kademelerinde bu ikazlara sadık kalarak bozulmadan kalabilmeyi başarabilen sonlu sayıda şuurlu insan kalmıştır; lakin ezici berbat çoğunluğun gücü ve yaygın tesiri bürokraside doruktan başlayan bozulmayı tabanda hızlandırmakta, hakkı muhafazayı başarabilmek ve hatta konuşabilmek her geçen gün imkansız hale gelmektedir.
Kozmik bilginin üretildiği yerler olarak söz edebileceğimiz üniversitelerde bu durum hayli daha berbata yanlışsız gitmektedir. Uzun bir müddetdir bu mecradan yükseköğretim kurumlarında kayırmacılığın her türlüsünü sizlerle paylaşıyoruz. Gelin görün ki güzelleşme goremediğimiz üzere berbat örneklere kulak kabartma konusunda az geri dursak dahi bir biçimde duymamıza vesile olacak seviyede makûs olaylar peş peşe yaşanmaktadır.
Malumunuz, üniversitelerde bir kısım takımlara atama yapma yetkisi büsbütün Rektörün uhdesine verilmiştir. Her ne kadar Üniversite İdare Heyeti, Dekan, Müdür üzere konumda bulunanların “öneri” verme yolu ilgili mevzuatında belirlenmiş olsa dahi astın üstüne yazılı olarak yönetici atamalarında özgür bir biçimde görüş verebileceği “akademik özgürlük” çabucak hemen üniversitelerin büyük bir çoğunluğunda oturmuş bir kültür değildir!
Durum bu biçimde olunca, rektörün direkt imtihansız atama yetkisini haiz olduğu Genel Sekreter, Genel Sekreter Yardımcısı, Daire Lideri, Fakülte Sekreteri, Yüksekokul Sekreteri, Enstitü Sekreteri üzere takımlara “siyaseten önerilen isimler, yetkili ancak tesirli sendikalardan referanslı adaylar, sivil toplum kuruluşlarında gönül bağından öte menfaat elde etme sıkıntısıyla görünen şahıslar, üst yöneticinin yakın akrabaları yahut hemşerilerinin” çoğunlukla tercih edildiği malumun ilamıdır!
Fakat, son vakit içinderda duyuyoruz ki üstte sıraladığımız takımlaşma tayfalarına Rektörlerin, Dekanların, Müdürlerin, Genel Sekreterlerin öğrencileri de dahil olmaya başlamıştır.
elbette, başarılı bir idare başarılı bir takımın eseridir. Rektörlerin de bakılırsave geldikleri vakit kendi grubunu kurmaya doğal hakları olduğu üzere, bu grubun seçimindeki yetkilerini sınırsız ve ortak aklın dışına çıkarak kullanmaları tahminen kısa vadede bir itimat iklimi oluşturup kendilerine yönelik sadakatin oluşmasını tesis edebilir, lakin kurumdaki çalışma barışını, iç huzuru ve üst yöneticiye olan itimadı saman alevi üzere kısa müddette yok eder!
İnsan kendisi için hudutlu mühlet ile verilen makamı insanlığa ya da ülkesine hizmet için kullanmak yerine kendisi ismine bedelli gördüğü şahıslar için kullanmak eğilimine hakikat süratle evirilmektedir. Varlığı ile makama kıymet katmak yerine makamın verdiği gücü evvel kendisi daha sonra da etrafı için bir zehirlenme aracı olarak kullanmaktan da büyük bir haz almaktadır. Bu güç zehirlenmesi o denli bir hal almaktadır ki, vermiş olduğu misal kararlardan dolayı onca yaptırım örneği önünde durmasına rağmen kendisinin dünyanın hakimi olduğu fikrinden kurtulmasına mani olamamaktadır.
halbukiki şair-yazar İbrahim TENEKECİ’nin şu kelamları ne kadar da pahalıdır: “Vakit, yavaşça, görünmez izler bırakır. O izleri fark ettiğimizde, artık yapacak bir şeyimiz kalmamıştır. Bize emanet edilen imkanlar ve makamlar, bir gün kesinlikle elimizden alınacaktır. Buradaki temel sorun, onları teslim ettikten daha sonra elimizin pak kalıp kalmadığıdır.”
“Gerçek yolda yürüyen, dini bütün bir adam vardı. Bir gece Sultan Mahmud’u hayalinde gördü. Ona, “Ey vakti uygunlukla geçen sultan!” Ahirette halin, durumun nasıldır?” diye sordu. Sultan Mahmud şu biçimde yanıt verdi: “Sus, yüreğimin kanını yere dökme. Sus, burası sultanlık yeri değil. Çek git oradan. Sultanlığımız zandan ve yanılgıdan ibaretti. Bir avuç kıymetsiz toprağa saltanat nasıl yaraşır? Alemin padişahı Hak Teala’dır, saltanat ona layıktır. Kendi acz ve şaşkınlığımı görür görmez, sultanlığımdan utanıyorum. Şayet bana sesleneceksen, ‘aklı perişan’ diye seslen. Yalnızca odur sultan, artık bana sultan diye seslenme. Saltanat onundur, ben yerlerde sürünmekteyim. Keşke dünyada fakir olarak yaşasaydım. Makama mevkiye erişeceğime, keşke yüzlerce kuyuya düşseydim. Süprüntücü olsaydım da, padişah olmasaydım. Şu an benim kurtuluş ümidim yok. Yaptığım şeyleri bir bir benden soruyorlar. O hüma kuşunun kolu kanadı kırılsın, zira o bana gölge saldı da padişah oldum”
Evet, yıllardır insanoğlu bir yandan kral, padişah, vezir üzere nazaranvlerle yönetme ve beşere hükmetmeyi kendine en çok yakışan rol olarak düşünse de, bu üzere nazaranvlere gelenlerin misyonları bitmiş olduğinde artlarında pak bir hatıra bırakmamaları halinde hem bu dünyada tıpkı vakitte ebedi alemde bakılırsaceği muamele her insanın malumudur!
Peygamber Efendimiz (SAV) hadisinde “Siz Amir olmaya düşkünsünüz. meğer hakkını gözetenler hariç, amirlik kıyamette pişmanlıktır.” (Buhari) demiştir. Her türlü kademede insanı yönetmekle, devletin menfaatlerini maddi yahut manevi olarak korumakla nazaranvlendirilen yöneticilerden “hakkı gözet/e/meyenler” için bundan daha hoş bir ihtar olamaz!
Gerçekten, idare kademelerinde bu ikazlara sadık kalarak bozulmadan kalabilmeyi başarabilen sonlu sayıda şuurlu insan kalmıştır; lakin ezici berbat çoğunluğun gücü ve yaygın tesiri bürokraside doruktan başlayan bozulmayı tabanda hızlandırmakta, hakkı muhafazayı başarabilmek ve hatta konuşabilmek her geçen gün imkansız hale gelmektedir.
Kozmik bilginin üretildiği yerler olarak söz edebileceğimiz üniversitelerde bu durum hayli daha berbata yanlışsız gitmektedir. Uzun bir müddetdir bu mecradan yükseköğretim kurumlarında kayırmacılığın her türlüsünü sizlerle paylaşıyoruz. Gelin görün ki güzelleşme goremediğimiz üzere berbat örneklere kulak kabartma konusunda az geri dursak dahi bir biçimde duymamıza vesile olacak seviyede makûs olaylar peş peşe yaşanmaktadır.
Malumunuz, üniversitelerde bir kısım takımlara atama yapma yetkisi büsbütün Rektörün uhdesine verilmiştir. Her ne kadar Üniversite İdare Heyeti, Dekan, Müdür üzere konumda bulunanların “öneri” verme yolu ilgili mevzuatında belirlenmiş olsa dahi astın üstüne yazılı olarak yönetici atamalarında özgür bir biçimde görüş verebileceği “akademik özgürlük” çabucak hemen üniversitelerin büyük bir çoğunluğunda oturmuş bir kültür değildir!
Durum bu biçimde olunca, rektörün direkt imtihansız atama yetkisini haiz olduğu Genel Sekreter, Genel Sekreter Yardımcısı, Daire Lideri, Fakülte Sekreteri, Yüksekokul Sekreteri, Enstitü Sekreteri üzere takımlara “siyaseten önerilen isimler, yetkili ancak tesirli sendikalardan referanslı adaylar, sivil toplum kuruluşlarında gönül bağından öte menfaat elde etme sıkıntısıyla görünen şahıslar, üst yöneticinin yakın akrabaları yahut hemşerilerinin” çoğunlukla tercih edildiği malumun ilamıdır!
Fakat, son vakit içinderda duyuyoruz ki üstte sıraladığımız takımlaşma tayfalarına Rektörlerin, Dekanların, Müdürlerin, Genel Sekreterlerin öğrencileri de dahil olmaya başlamıştır.
elbette, başarılı bir idare başarılı bir takımın eseridir. Rektörlerin de bakılırsave geldikleri vakit kendi grubunu kurmaya doğal hakları olduğu üzere, bu grubun seçimindeki yetkilerini sınırsız ve ortak aklın dışına çıkarak kullanmaları tahminen kısa vadede bir itimat iklimi oluşturup kendilerine yönelik sadakatin oluşmasını tesis edebilir, lakin kurumdaki çalışma barışını, iç huzuru ve üst yöneticiye olan itimadı saman alevi üzere kısa müddette yok eder!
İnsan kendisi için hudutlu mühlet ile verilen makamı insanlığa ya da ülkesine hizmet için kullanmak yerine kendisi ismine bedelli gördüğü şahıslar için kullanmak eğilimine hakikat süratle evirilmektedir. Varlığı ile makama kıymet katmak yerine makamın verdiği gücü evvel kendisi daha sonra da etrafı için bir zehirlenme aracı olarak kullanmaktan da büyük bir haz almaktadır. Bu güç zehirlenmesi o denli bir hal almaktadır ki, vermiş olduğu misal kararlardan dolayı onca yaptırım örneği önünde durmasına rağmen kendisinin dünyanın hakimi olduğu fikrinden kurtulmasına mani olamamaktadır.
halbukiki şair-yazar İbrahim TENEKECİ’nin şu kelamları ne kadar da pahalıdır: “Vakit, yavaşça, görünmez izler bırakır. O izleri fark ettiğimizde, artık yapacak bir şeyimiz kalmamıştır. Bize emanet edilen imkanlar ve makamlar, bir gün kesinlikle elimizden alınacaktır. Buradaki temel sorun, onları teslim ettikten daha sonra elimizin pak kalıp kalmadığıdır.”