A
admin
Guest
Hürriyet’ten Zeynep Bilgehan Özgen Acar’la buluşup hem eski albümleri karıştırdı, hemde yurtdışına kaçırılan yapıtların öyküsünü dinledi.
İşte o yazı:
Neredeyse 50 yıldır bugünü bekliyordu! Burdur’un Bubon Antik Kenti’nden 1970’li senelerda kaçak olarak ülke dışına çıkarılan Roma İmparatoru Lucius Verus’un insan boyutundaki bronz heykeli Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın hummalı bir çalışması ile geçen ay anavatanı Türkiye’ye döndü… Kültür ve Turizm Bakanı Mehmet Nuri Ersoy, evvelki hafta düzenlenen merasimde heykelin getirilmesine katkılarından dolayı Prof. Jale İnan ile gazeteci müellif Özgen Acar’a teşekkür etti. Ankara’daki ofisinde, beş bin kitap bulunan kütüphanesi ve ödüllerle dolu rafların içindeki çalışma odasında buluştuğumuz Acar’dan vatana döndürülen bu yapıtların kıssalarını dinleyeceğiz. Ancak evvel şahsi albümleri açıyoruz!
Özgen Acar
EŞEĞİ SÜRDÜK NİĞDE’YE…
Acar, 1938 yılında Niğde’nin Bor ilçesinde dünyaya geliyor. Ailesi aslen Çankırılı. Posta memuru olan babası Hilmi Beyefendi Niğde’ye tayini çıkınca yeni evlendiği eşi Naciye Hanım yola koyuluyorlar. Özgen Beyefendi, “Meşhur ‘Geçti Bor’un pazarı, sür eşeğini Niğde’ye’ tabirindeki üzere eşekle yola çıkıyorlar. Niğde’ye varamadan Bor’da ben dünyaya geliyorum!’ diye gülerek anlatıyor. Oradan Kahta ve Kızıltepe’ye gidiyorlar. 1941’de de daha yerleşik olarak İzmir’e geliyorlar. Aileye burada bir de kız kardeş ekleniyor; Özden. Acar, “Babam İzmir Eşref Paşa posta müdürü oluyor. ‘Eşrefpaşalı eli maşalı derler!’ tabirindeki üzere İzmir’in külhanbeyleri oradan çıkarmış. Çocukluğumun birinci yılları İkinci Dünya Savaşı’nda denk geldi. Babam konuta dört gazete alırdı. Mahallede yalnızca iki meskende radyo vardı. Biri kahvehanede, başkası bizde. Erkekler savaş haberlerini dinlemek için kahveye, eşleriyse bizim meskene gelirlerdi. Her akşam saat 19.00 haberleri için olağanüstü bir kalabalık olurdu. Bu olay benim gazeteciliğe başlamam da tesirli oldu” diye anlatıyor.
Özgen Acar’ın kütüphanesinde sayısı beş bini bulan arkeoloji ve sanat kitabı var. Raflarıysa aldığı ödüllerle dolu; Yunanistan’dan aldığı, Venizelos’un Atatürk’ü Nobel Ödülü’ne aday gösterdiğinin duyurulması vesilesiyle aldığı ‘Abdi İpekçi Barış’ mükafatı, İtalyan Devlet Nişanı Cavaliere, Portekiz’den ‘Avrupa Nostra’ ödülü… (Fotoğraf: İstek ÖZEL)
OYMAK BEYEFENDİSİ TARİH PEŞİNDE
Yazları babasının yanında postanede staj yapan Acar’ın birinci gazetecilik deneyimi okuldaki duvar gazetesi oluyor. Acar, “Annem ilkokul mezunu, babam ortaokul mezunu bulunmasına karşın hem benim hem kardeşimin okumamızda, üniversiteye gitmemizde büyük rolleri var” diyerek devam ediyor: “Ortaokulda kendime gaye meslek olarak valiliği, bunun eğitimi için de Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni belirledim.” Bu ortada bir öteki tutku daha genç Acar’ın ortasında filizleniyordu; arkeoloji… Şöyle anlatıyor: “Ortaokulda öğretmenimiz Cahide Erkal bizi İzmir etrafındaki arkeolojik yerleri gezdirirdi. Ona bu aşılama için şükran borçluyum. daha sonra lisede izciliğe merak sardım. vakit içinde ‘Oymak Beyi’ mertebesine kadar yükseldim. Ben de izci arkadaşlarımı öğretmenim üzere İzmir civarındaki hafriyat yerlerine gdolayırdüm. Arkeolojinin en çok alışılmışın haricinde olmasını sevdim. Otomobilin, telefonun olmadığı, büsbütün elle yapılan işlerin olduğu bir dünya!”
RANZA ARKADAŞIM YALÇIN KÜÇÜK’TÜ
İzmir Atatürk Lisesi’nden mezun olduktan daha sonra 1956’dailk ve tek tercihi olarak kazandığı Mülkiye’ye girdi… Meşhur ‘1960 ihtilali’ kuşağındandı. Yurtta ranza arkadaşı Yalçın Küçük, sınıf arkadaşları Hikmet Çetin ve Ayla Kutlu’ydu. Üçüncü sınıftan daha sonra iktisat alanını seçti. Lakin etkin bir öğrenciydi; hem gazete çıkarıyordu birebir zamandarnek başkanlığı vardı. Ortaya bir de ihtilal girince öğrencilik uzadı. Bu ortada kız kardeşiÖzden de Mülkiye’ye girdi. Anne ve babası çocuklarını okutma gayesini yerine getirmişti… Tek sorun; ikisini de okutacak maddi imkânlar yoktu…
GAZETECİLİK VİRÜSÜ
Hal bu biçimde olunca Acar okul masraflarını çıkarmak için iş aramaya koyuldu. Bir arkadaşının referansıyla Cumhuriyet gazetesinde muhabirliğe başladı. Sabahları okula gidiyor, öğlenden daha sonraları cumhurbaşkanı, başbakan takibi yapıyordu. Okul bittiğinde gazetecilik virüsü fazlacatan içine girmişti! Valilik gayesi rafa kalktı, gazetecilikte kalmayı seçti. Bugün, ilkokuldaki duvar gazeteciliğini de sayarsak, meslekte 70 yılı geride bırakmış! Hala Cumhuriyet gazetesinde yazan Acar, 39 ülkede araştırmalar yapmış.
KARUN HAZİNESİ VATANA DÖNDÜĞÜNDE AĞLADIM
Arkeoloji tutkusunun mesleğiyle buluşmasıysa 1972 yılında çalan bir telefonla olmuş: “Arayan İngiliz bir gazeteciydi. Türkiye’den kaçırılıp Amerika’da sergilenen ‘Karun Hazineleri’ olarak bilinen Lidya yapıtlarıyla ilgili haber yapıyordu. Bu telefon üzerine ‘İngiliz gazeteci bizim eserlerimizle bizden daha ilgili! bu biçimde şey olmaz!’ diyerek hususa eğildim. Evvel Karun Hazinesi’ni öğrenmek için Uşak’a inceleme gezisi yaptım. daha sonra New York’taki Metropolitan Müzesi’nde yapıtları görüp haber yaptım. Kültür Bakanlığı, inceleme talimatı verdi. Dava açıldı. Müze, kaybedeceğini anlayınca yapıtları Başkonsolosluğumuza kendi geri verdi. Bu, yurtharicinden Türkiye’ye getirilmiş birinci tarihi eserdi. Sene 1976’ydı. Ankara’daki Anadolu Medeniyetleri Müzesi’ndeki merasimde bir orta dışarı çıktım ve ağladım. Müzeyi kuran Atatürk’ü düşündüm. Ona hayli şükran borçluyuz. Karun hazinesi artık Uşak Müzesi’nde bir epey turisti çekiyor.”
LUCIUS VERUS’UN HİKÂYESİ
Geçen hafta vatanına dönen Lucius Verus heykelinin hikâyesiyse tam 50 yıl öncesine dayanıyor! Acar’dan dinleyelim: “Amerika’da gezmediğim müze yoktu. Bir avcı, kaçak eser avcısı üzere geziyordum! Heykeli 1987 yılında California’daki Paul Getty Müzesi’nde gördüm ve ‘Özgen Acar, sen bu heykeli tanıyorsun!’ dedim. Prof. Jale İnan’ın 1970’li senelerda Burdur’daki Boubon Antik Kenti’nden çıkardığı heykellere benziyordu. Çabucak Jale Hoca’yı aradım. Bana ‘Taklit olabilir” deyince fazlaca bozuldum. New York’tan İstanbul’a, Jale Hanım’ın meskenine gittim. Fotoğrafları görür görmez “Bunlar Burdur’daki ören yerimizden!’ dedi. Bu kelamlar üzerine araştırmaya koyuldum. Burdur’daki kaçakçılar üstünden hayli vakit geçmesinin rahatlığıyla herşeyi anlatıyorlardı! Metot şu; heykelleri kamyonla ören yerinden kaçırıp Bodrum yahut İzmir’de balıkçı teknelerine yüklüyorlar. Ege açıklarında diğer teknelere aktarılıp Sicilya üzerinden Paris’e ve oradan Amerika’ya gdolayılüyorlar. Jale Hanım’la Amerika’da bayağı ziyaretçiler üzere müzeye girdik. O da teyit ettikten daha sonra davalar açıldı.”
TARİHE DEVLET KADAR ÖZEL DAL DE SAHİP ÇIKMALI
Heykelin anavatana kavuşmasıyla ilgili Özgen Acar’ın hisleri nasıl? Cevabı: “Rahmetli Prof. Jale İnan, ne yazık ki geldiklerini nazaranmedi. Artık yapıtların Antalya’dan asıl konutu olan, Jale Hoca’nın onları çıkardığı Burdur’a gdolayılmeleri gerekiyor zira tarih yerinde güzeldir!” Pekala bugün Türkiye’deki müzeleri nasıl buluyor? Diyor ki: “Kültür Bakanlığı’nın kurulmasından daha sonra müzelere verilen değer de arttı lakin bu kâfi değil. Hem müzelere birebir vakitte arkeolojik çalışmalara ayrılan bütçe artırılmalı. Bu mevzuda özel dal de elini taşın altına koymalı. Amerika’daki Metropolitan Müzesi yalnızca kapıdaki fiyatla yetinmez. Zenginlerin bağışlarıyla yaşar. Bakanlık zenginlerimizi teşvik etmeli.”
TELEFONLA İHBAR YAĞDI
Karun Hazinesi’nin Türkiye’ye getirilmesinden daha sonra Acar’ın telefonları durmaz olmuş! Özgen Beyefendi, “Dört bir yandan ihbarlar yağmaya başladı” diye anlatıyor: “Ben de dokümanlarla yerinde incelemelerle haber yapıyordum. Mevzu epeyce ilgi çekiyordu. Bu ortada hem Kültür Bakanlığı’nda hem Emniyet Müdürlüğü’nde Kaçakçılık Şubesi kuruldu. Emniyet’e polis olarak arkeoloji mezunu gençleri aldılar. Halkta da bilinçlenme oluştu. Gençliğimdeki ‘Ne olacaksa olsun’ zihniyetinin yerine ‘Peşine düşelim!’ tutumu geldi. Bugün ufak olaylara rastlansa da bu alanda muvaffakiyete ulaşıldı.”
Sene 1970’ler/Gazeteci Özgen Acar: “Telefonla ihbarlar yağıyordu!”
‘ACAR AVCI’NIN GANİMETLERİ
Özgen Acar’ın vatana kavuşturulmasında emeği olan öteki kıymetli eserler; Metropolitan Müzesi’nde tespit ettiği Yorgun Herkül, New York’ta antikacı gezerken bir koleksiyonerde olduğunu öğrendiği Elmalı sikkeleri… Acar, “Bu bilgiyi bir mecmuada koleksiyonerin ‘Evet bu sikkeler bende’ demeciyle teyit ettim. Adam, yapıtın kaçak olduğunu bilmesine karşın ‘Tarihi ben sahipleniyorum!’ diye övünüyor! Kaçırdıktan daha sonra geri getirmek hem uzun sürüyor tıpkı vakitte epeyce masraflı oluyor. Gitmeden önlemek lazım.”
Sene 1965/Atina ve New York’ta dörder yıl gazetecilik yaptı… Çin’de Mao’nun başbakanı Chu En Lai ile mülakat yaptı.
DÜNYANIN EN BERBAT ŞÖHRETLİ MÜZESİ
Dünyada kaçak tarihi yapıtlara en epeyce hangi müzelerde rastlanıyor? Acar, “En berbat şöhret Amerika’daki Metropolitan Müzesi. Avrupa ve hatta Japon müzelerinde de kaçak eserler var” diyor. Lakin bir dipnot da ekliyor: “Yurtharicinde sergilenen yapıtlara bakarken bir ayrım yapmalıyız. örneğin Berlin’deki yapıtlarımız Osmanlı sultanlarının müsaadeleriyle gittiğinden onlara ‘kaçak’ diyemeyiz. Bunlar hakkında dava açılamıyor zira padişah müsaade vermiş. Üstünden yüzyıl geçince de zamanaşımına uğramış.”
İşte o yazı:
Neredeyse 50 yıldır bugünü bekliyordu! Burdur’un Bubon Antik Kenti’nden 1970’li senelerda kaçak olarak ülke dışına çıkarılan Roma İmparatoru Lucius Verus’un insan boyutundaki bronz heykeli Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın hummalı bir çalışması ile geçen ay anavatanı Türkiye’ye döndü… Kültür ve Turizm Bakanı Mehmet Nuri Ersoy, evvelki hafta düzenlenen merasimde heykelin getirilmesine katkılarından dolayı Prof. Jale İnan ile gazeteci müellif Özgen Acar’a teşekkür etti. Ankara’daki ofisinde, beş bin kitap bulunan kütüphanesi ve ödüllerle dolu rafların içindeki çalışma odasında buluştuğumuz Acar’dan vatana döndürülen bu yapıtların kıssalarını dinleyeceğiz. Ancak evvel şahsi albümleri açıyoruz!
Özgen Acar
EŞEĞİ SÜRDÜK NİĞDE’YE…
Acar, 1938 yılında Niğde’nin Bor ilçesinde dünyaya geliyor. Ailesi aslen Çankırılı. Posta memuru olan babası Hilmi Beyefendi Niğde’ye tayini çıkınca yeni evlendiği eşi Naciye Hanım yola koyuluyorlar. Özgen Beyefendi, “Meşhur ‘Geçti Bor’un pazarı, sür eşeğini Niğde’ye’ tabirindeki üzere eşekle yola çıkıyorlar. Niğde’ye varamadan Bor’da ben dünyaya geliyorum!’ diye gülerek anlatıyor. Oradan Kahta ve Kızıltepe’ye gidiyorlar. 1941’de de daha yerleşik olarak İzmir’e geliyorlar. Aileye burada bir de kız kardeş ekleniyor; Özden. Acar, “Babam İzmir Eşref Paşa posta müdürü oluyor. ‘Eşrefpaşalı eli maşalı derler!’ tabirindeki üzere İzmir’in külhanbeyleri oradan çıkarmış. Çocukluğumun birinci yılları İkinci Dünya Savaşı’nda denk geldi. Babam konuta dört gazete alırdı. Mahallede yalnızca iki meskende radyo vardı. Biri kahvehanede, başkası bizde. Erkekler savaş haberlerini dinlemek için kahveye, eşleriyse bizim meskene gelirlerdi. Her akşam saat 19.00 haberleri için olağanüstü bir kalabalık olurdu. Bu olay benim gazeteciliğe başlamam da tesirli oldu” diye anlatıyor.
Özgen Acar’ın kütüphanesinde sayısı beş bini bulan arkeoloji ve sanat kitabı var. Raflarıysa aldığı ödüllerle dolu; Yunanistan’dan aldığı, Venizelos’un Atatürk’ü Nobel Ödülü’ne aday gösterdiğinin duyurulması vesilesiyle aldığı ‘Abdi İpekçi Barış’ mükafatı, İtalyan Devlet Nişanı Cavaliere, Portekiz’den ‘Avrupa Nostra’ ödülü… (Fotoğraf: İstek ÖZEL)
OYMAK BEYEFENDİSİ TARİH PEŞİNDE
Yazları babasının yanında postanede staj yapan Acar’ın birinci gazetecilik deneyimi okuldaki duvar gazetesi oluyor. Acar, “Annem ilkokul mezunu, babam ortaokul mezunu bulunmasına karşın hem benim hem kardeşimin okumamızda, üniversiteye gitmemizde büyük rolleri var” diyerek devam ediyor: “Ortaokulda kendime gaye meslek olarak valiliği, bunun eğitimi için de Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni belirledim.” Bu ortada bir öteki tutku daha genç Acar’ın ortasında filizleniyordu; arkeoloji… Şöyle anlatıyor: “Ortaokulda öğretmenimiz Cahide Erkal bizi İzmir etrafındaki arkeolojik yerleri gezdirirdi. Ona bu aşılama için şükran borçluyum. daha sonra lisede izciliğe merak sardım. vakit içinde ‘Oymak Beyi’ mertebesine kadar yükseldim. Ben de izci arkadaşlarımı öğretmenim üzere İzmir civarındaki hafriyat yerlerine gdolayırdüm. Arkeolojinin en çok alışılmışın haricinde olmasını sevdim. Otomobilin, telefonun olmadığı, büsbütün elle yapılan işlerin olduğu bir dünya!”
RANZA ARKADAŞIM YALÇIN KÜÇÜK’TÜ
İzmir Atatürk Lisesi’nden mezun olduktan daha sonra 1956’dailk ve tek tercihi olarak kazandığı Mülkiye’ye girdi… Meşhur ‘1960 ihtilali’ kuşağındandı. Yurtta ranza arkadaşı Yalçın Küçük, sınıf arkadaşları Hikmet Çetin ve Ayla Kutlu’ydu. Üçüncü sınıftan daha sonra iktisat alanını seçti. Lakin etkin bir öğrenciydi; hem gazete çıkarıyordu birebir zamandarnek başkanlığı vardı. Ortaya bir de ihtilal girince öğrencilik uzadı. Bu ortada kız kardeşiÖzden de Mülkiye’ye girdi. Anne ve babası çocuklarını okutma gayesini yerine getirmişti… Tek sorun; ikisini de okutacak maddi imkânlar yoktu…
GAZETECİLİK VİRÜSÜ
Hal bu biçimde olunca Acar okul masraflarını çıkarmak için iş aramaya koyuldu. Bir arkadaşının referansıyla Cumhuriyet gazetesinde muhabirliğe başladı. Sabahları okula gidiyor, öğlenden daha sonraları cumhurbaşkanı, başbakan takibi yapıyordu. Okul bittiğinde gazetecilik virüsü fazlacatan içine girmişti! Valilik gayesi rafa kalktı, gazetecilikte kalmayı seçti. Bugün, ilkokuldaki duvar gazeteciliğini de sayarsak, meslekte 70 yılı geride bırakmış! Hala Cumhuriyet gazetesinde yazan Acar, 39 ülkede araştırmalar yapmış.
KARUN HAZİNESİ VATANA DÖNDÜĞÜNDE AĞLADIM
Arkeoloji tutkusunun mesleğiyle buluşmasıysa 1972 yılında çalan bir telefonla olmuş: “Arayan İngiliz bir gazeteciydi. Türkiye’den kaçırılıp Amerika’da sergilenen ‘Karun Hazineleri’ olarak bilinen Lidya yapıtlarıyla ilgili haber yapıyordu. Bu telefon üzerine ‘İngiliz gazeteci bizim eserlerimizle bizden daha ilgili! bu biçimde şey olmaz!’ diyerek hususa eğildim. Evvel Karun Hazinesi’ni öğrenmek için Uşak’a inceleme gezisi yaptım. daha sonra New York’taki Metropolitan Müzesi’nde yapıtları görüp haber yaptım. Kültür Bakanlığı, inceleme talimatı verdi. Dava açıldı. Müze, kaybedeceğini anlayınca yapıtları Başkonsolosluğumuza kendi geri verdi. Bu, yurtharicinden Türkiye’ye getirilmiş birinci tarihi eserdi. Sene 1976’ydı. Ankara’daki Anadolu Medeniyetleri Müzesi’ndeki merasimde bir orta dışarı çıktım ve ağladım. Müzeyi kuran Atatürk’ü düşündüm. Ona hayli şükran borçluyuz. Karun hazinesi artık Uşak Müzesi’nde bir epey turisti çekiyor.”
LUCIUS VERUS’UN HİKÂYESİ
Geçen hafta vatanına dönen Lucius Verus heykelinin hikâyesiyse tam 50 yıl öncesine dayanıyor! Acar’dan dinleyelim: “Amerika’da gezmediğim müze yoktu. Bir avcı, kaçak eser avcısı üzere geziyordum! Heykeli 1987 yılında California’daki Paul Getty Müzesi’nde gördüm ve ‘Özgen Acar, sen bu heykeli tanıyorsun!’ dedim. Prof. Jale İnan’ın 1970’li senelerda Burdur’daki Boubon Antik Kenti’nden çıkardığı heykellere benziyordu. Çabucak Jale Hoca’yı aradım. Bana ‘Taklit olabilir” deyince fazlaca bozuldum. New York’tan İstanbul’a, Jale Hanım’ın meskenine gittim. Fotoğrafları görür görmez “Bunlar Burdur’daki ören yerimizden!’ dedi. Bu kelamlar üzerine araştırmaya koyuldum. Burdur’daki kaçakçılar üstünden hayli vakit geçmesinin rahatlığıyla herşeyi anlatıyorlardı! Metot şu; heykelleri kamyonla ören yerinden kaçırıp Bodrum yahut İzmir’de balıkçı teknelerine yüklüyorlar. Ege açıklarında diğer teknelere aktarılıp Sicilya üzerinden Paris’e ve oradan Amerika’ya gdolayılüyorlar. Jale Hanım’la Amerika’da bayağı ziyaretçiler üzere müzeye girdik. O da teyit ettikten daha sonra davalar açıldı.”
TARİHE DEVLET KADAR ÖZEL DAL DE SAHİP ÇIKMALI
Heykelin anavatana kavuşmasıyla ilgili Özgen Acar’ın hisleri nasıl? Cevabı: “Rahmetli Prof. Jale İnan, ne yazık ki geldiklerini nazaranmedi. Artık yapıtların Antalya’dan asıl konutu olan, Jale Hoca’nın onları çıkardığı Burdur’a gdolayılmeleri gerekiyor zira tarih yerinde güzeldir!” Pekala bugün Türkiye’deki müzeleri nasıl buluyor? Diyor ki: “Kültür Bakanlığı’nın kurulmasından daha sonra müzelere verilen değer de arttı lakin bu kâfi değil. Hem müzelere birebir vakitte arkeolojik çalışmalara ayrılan bütçe artırılmalı. Bu mevzuda özel dal de elini taşın altına koymalı. Amerika’daki Metropolitan Müzesi yalnızca kapıdaki fiyatla yetinmez. Zenginlerin bağışlarıyla yaşar. Bakanlık zenginlerimizi teşvik etmeli.”
TELEFONLA İHBAR YAĞDI
Karun Hazinesi’nin Türkiye’ye getirilmesinden daha sonra Acar’ın telefonları durmaz olmuş! Özgen Beyefendi, “Dört bir yandan ihbarlar yağmaya başladı” diye anlatıyor: “Ben de dokümanlarla yerinde incelemelerle haber yapıyordum. Mevzu epeyce ilgi çekiyordu. Bu ortada hem Kültür Bakanlığı’nda hem Emniyet Müdürlüğü’nde Kaçakçılık Şubesi kuruldu. Emniyet’e polis olarak arkeoloji mezunu gençleri aldılar. Halkta da bilinçlenme oluştu. Gençliğimdeki ‘Ne olacaksa olsun’ zihniyetinin yerine ‘Peşine düşelim!’ tutumu geldi. Bugün ufak olaylara rastlansa da bu alanda muvaffakiyete ulaşıldı.”
Sene 1970’ler/Gazeteci Özgen Acar: “Telefonla ihbarlar yağıyordu!”
‘ACAR AVCI’NIN GANİMETLERİ
Özgen Acar’ın vatana kavuşturulmasında emeği olan öteki kıymetli eserler; Metropolitan Müzesi’nde tespit ettiği Yorgun Herkül, New York’ta antikacı gezerken bir koleksiyonerde olduğunu öğrendiği Elmalı sikkeleri… Acar, “Bu bilgiyi bir mecmuada koleksiyonerin ‘Evet bu sikkeler bende’ demeciyle teyit ettim. Adam, yapıtın kaçak olduğunu bilmesine karşın ‘Tarihi ben sahipleniyorum!’ diye övünüyor! Kaçırdıktan daha sonra geri getirmek hem uzun sürüyor tıpkı vakitte epeyce masraflı oluyor. Gitmeden önlemek lazım.”
Sene 1965/Atina ve New York’ta dörder yıl gazetecilik yaptı… Çin’de Mao’nun başbakanı Chu En Lai ile mülakat yaptı.
DÜNYANIN EN BERBAT ŞÖHRETLİ MÜZESİ
Dünyada kaçak tarihi yapıtlara en epeyce hangi müzelerde rastlanıyor? Acar, “En berbat şöhret Amerika’daki Metropolitan Müzesi. Avrupa ve hatta Japon müzelerinde de kaçak eserler var” diyor. Lakin bir dipnot da ekliyor: “Yurtharicinde sergilenen yapıtlara bakarken bir ayrım yapmalıyız. örneğin Berlin’deki yapıtlarımız Osmanlı sultanlarının müsaadeleriyle gittiğinden onlara ‘kaçak’ diyemeyiz. Bunlar hakkında dava açılamıyor zira padişah müsaade vermiş. Üstünden yüzyıl geçince de zamanaşımına uğramış.”