A
admin
Guest
Soner Yalçın 17 Ağustos’taki yazısında Rusya-Ukrayna savaşının görünmeyen arkaplanını yazdı. Bu yazıda Soner Yalçın “Ah Bedri Baykam! ABD, PKK’yı niçin destekliyor sanıyorsunuz? Ya FETÖ’yü? Bunları yanlışsız tahlil ederken Ukrayna-Rusya Savaşı konusunda nasıl hakikat “okuma” yapamazsınız? Bunlar birbirinden bağımsız mı sanıyorsunuz? “Büyük resmi” bakılırsamiyor musunuz” kelamlarıyla Bedri Baykam’ı eleştirmişti.
Bedri Baykam da bugünkü köşesinde Soner Yalçın’a karşılık verdi.
İşte o yazdı:
Beş hafta kadar evvel, 17 Ağustos 2022’de, pahalı arkadaşım Soner Yalçın, bana yazdığı bir karşılık üzerinden, Rusya’nın Ukrayna istilasını kendine göre haklı münasebetlerle kaçınılmaz gösteren bir yazı kaleme aldı.
aslına bakarsanız savaşa karşı olan ben, Rusya’nın Ukrayna’ya istilasını da doğal olarak hiç affedemeyen bir pozisyondayım. Maalesef Soner Yalçın ve diğer kimi ulusalcı sol Kemalistlerin Anti Amerikancı duruşları, temel görüşlerine direkt istikamet verebiliyor. Savaşa ideolojik ve stratejik haklı münasebetler buluyorlar, Rusya adına…
Ben her şeydilk evvel Soner Yalçın’ın yazısındaki nezaket ve uygar üslup için epey teşekkür ediyorum. Zira maalesef bu topraklarda bunu herkes kolay yapamıyor.
Aramızda önemli görüş farklılıkları var. Olağanda bunları istediğim yeterlilikte açıklayabilmek için neredeyse bir kitap yazmam lazım; bu niçinle mecburen özetleyerek yalnızca o hayali kitabın birtakım bahis başlıklarını kullanacağım.
SAVAŞ SAVAŞTIR, BİLHASSA KATLİAMLAR GÜN ÜZERE ORTADAYSA…
Benim savaşa karşı duruşum katiyen değişmeyecek. Nasıl Amerika’nın Irak müdahalesine karşı en ağır reaksiyonları verip imza kampanyaları yürütmüşsem, birebir kararlılıkla Rusya’nın Ukrayna’ya karşı açtığı savaşa da alışılmış ki karşıyım. Tek kabul edilir savaş, Atatürk’ün dediği üzere kendi topraklarınıza yöneltilen bir akın olduğu vakit vatanınızı korumak için yapılandır. İşte bu niçinlerle ben bu savaşta olağan ki Ukrayna’nın ardındayım. esasen bir Kemalist olarak “yurtta sulh, cihanda sulh” üniversal bakışıyla ömrüme taraf veren en değerli sloganların en başında duruyorken, diğer bir bahtım olamaz.
Atatürk’ün hayatını biraz olsun bilenler, onun bu biçimde bir savaşa nasıl bakıyor olabileceğini çok rahat gorebilirlerdi. On binlerce insanın vefatına niye olan, milyonlarca insanı konutundan, barkından, aşından, işinden, kolundan, bacağından, anasından, babasından, kardeşinden, sevdiğinden eden bu savaşın vahşiliğini çabucak görür, bu saldırıyı sadece ileriye yönelik mümkün tehlikelere karşı “önlem almak adına” çekinmeden başlatan bir devleti de asla affetmezdi.
Benim adıma da, hiç bir jeopolitik yahut stratejik tahlil, hiç bir “ilerde olabilecekler ismine dünyayı tasarlama tutkusu”, milyarlarca gözyaşlarına niye olacak biçimde ulusun üzerine çöken bir savaşın hiç bir mazereti, özrü olamaz.
İZYUM TOPLU MEZARLARI VE KAÇINILMAZ YÜZLEŞMELER
Bu ortada, o lanet muhtemel savaşın utanılası “rutin” haliyle devam etmesi haricinde, maalesef İzyum’da Ukraynalıların atıldığı 400 kadar toplu mezar bulundu. İşin daha da acı tarafı, bu mezarlardan çıkan cesetlerin birçoklarının ayrıyeten azaba maruz kalan insanlara ilişkin olmasıydı. Şu anda Birleşmiş Milletler bununla ilgili ağır bir savaş kabahati davası açmak üzere hazırlık yapıyor. Rusya bir daha en ağır katliamlarıyla suçüstü yakalanmış olmanın ezikliği ile söylemlerinde daha da sertleşti ve küstahlaştı. Agresifleşen faşist tutumuyla bu durumu yok saymayı deniyor.
İşin daha da acı bir tarafını hatırlatmak istiyorum. Hitler toplu katliamlarını sürdürürken, dünyada bugünkü irtibatın herbiçimde binde biri yoktu. ötürüsı ile beşerler “bilmiyorduk” üzere kaçış yollarının gerisine saklanabilmişlerdi yahut tahminen hakikaten de fark etmemişlerdi. Lakin bugün kimsenin bu telaffuzları kullanmaya hakkı yok. İrtibat o kadar ilerledi ki, Amerika’nın 2003’te Irak’ta yaptığı affedilmez katliamlar periyodundan bile en az yirmi misli hızlandı.
KONUNUN TARİHÎ İDEOLOJİK KÖKENLERİ
19. yüzyıl, çağdaş niyet akımlarının öne çıkan büyük yol ayrımlarını gündeme taşıdı. Amerika’nın doğumunu sağlayan ve Avrupa’daki bütün siyasi fikir cereyanlarının neredeyse hepsinin temelinde olan Fransız İhtilali, Amerika ve Avrupa’dan dünyaya yayılacak niyet akımlarının kökenlerini oluşturdu.
Türkiye Cumhuriyeti’nin aydınları Mustafa Kemal’i fazlaca sevdiler fakat onun ideolojisinin ve duruşunun kozmik bir “-izm” teşkil ettiğine pek inanmadılar. Onların gözünde kapitalizm, faşizm, totalitarizm vardı ve bunların karşısında bir direnç oluşturacağına inandıkları komünizm ve sosyalizm. meğer Kemalizm, tüm boyutlarıyla algılandığında, siyasal fikir akımlarının en kuvvetlisü ve en uzun ömürlüsüydü. Şu anda ortasında bulunduğumuz 21. yüzyılda bütün bilindik ideolojiler çöktü yahut açık üniversal kavrama yetersizliklerinden lakin sorun yaratarak yaşayabiliyorlar lakin Kemalizm dimdik ayakta durmaya devam ediyor…
20. yüzyıl, iki Dünya Savaşı, soğuk savaş, sayısız bölgesel çatışma ve bunların kararından ortaya çıkan sayısız casusluk ve harp sinemasını, kitaplarını, dizilerini bizlere sundu. Berlin Duvarı kapitalizm ve komünizmin baştan karşı karşıya geldiği sembolik ve her an sıcak savaşa dönüşebilecek tarihin unutulmaz bir gerginlik noktasıydı.
Ben sol-Kemalist devrimci bir bireyim; hiç bir vakit komünist olmadım, hiç bir tek parti iktidarına inanmayı aklıma bile getirmedim, zira özgürlüğe inanırım. Teorik olarak bile bu biçimde bir dayatma rejiminin, her ne kadar idealist emeller taşısa bile, başarılı olup amaçlarına ulaşabileceğine inanmadım. Bu ütopik hayaller, benim gözümde cennette vaat edilen huriler farksız… Her ne kadar siz tahminen buna reaksiyon verseniz bile hiç lafı dolaştırmadan söyleyeyim: benim için Stalin, Humeyni, Hitler yahut Mussolini’nin birbirinden pek farkı yok. Milyonlarca insanı vefata yollamaktan çekinmezler, yalnız kendi kararlarıyla yürüttükleri yıkıcı metotlara inanmışlardır. Mustafa Kemal Atatürk bu yüzden onlardan ve periyodunun tüm öbür önderlerinden epey farklıdır. hiç bir demokrasiden, yani periyodun tabiriyle “serbest münakaşadan” uzaklaşmayacak kadar berrak ve kararlı durmuştur. Lenin ve ihtilaline saygılı ancak aralıklı kalmıştır. Ben kendisiyle her gün daha fazla gurur duyuyorum…
EMPERYALİST AMERİKA’NIN SÜRMESİNE niye OLAN 1963 CİNAYETİ
Benim için emperyalizme meraklı ülkelerin de birbirinden çok farkı yoktur. Amerikan emperyalizmi ve ihtirasları, benim için Rus emperyalizmi ve ihtiraslarından ne daha günahsızdır ne de farklıdır. meğer Amerika 1964’ten daha sonra fazlaca farklı bir eksene kayıp, neredeyse son 60 yıla yayılacak süreçte “dünyaya en çok ziyan veren ülke” olma sıfatının dışına çıkabilirdi. John F. Kennedy, 22 Kasım 1963’te, 1964 seçimlerinin kampanyasını başlatmış olduğu Teksas’ta öldürülmedilk evvel, bütün siyasal rakiplerine karşı adeta meydan okumuştu ve bunların hepsi Amerika’nın en üst güç odaklarıydı. Kennedy, sırayla FBI, Pentagon, büyük kapitalist şirketler, lobiler, İsrail, mafya ve bilhassa CIA’e karşı hayli net bir duruş sergiledi. Ne Küba ve Rusya ile büyük savaşa girmesini isteyen Pentagon’un şahin generalleri, ne de her fırsatta Amerika’nın başını yurtharicinde kaygıya sokmaya adeta çaba eden merkezi istihbarat örgütü CIA, onun gözünde sağlam kurumlar değildi. CIA’e açıkça “sizi tuzla buz edeceğim” diyebilmesi ortalarındaki görüş ayrılığından öte açık savaşı epey net ortaya koyuyordu. Adeta büyük bir konsorsiyumun acı başarısı olan Kennedy cinayeti, vahim bir periyodun başlamasına niye oldu. Kennedy’nin yerine gelen Johnson, bırakın Amerikan güçlerini Vietnam’dan çekmeyi, bu savaşı büyük doruklara tırmandırdı. İster Johnson, ister Nixon, ister baba-oğul Bushlar, ister Obama yahut Trump, alışılmış ki yeni bir Kennedy olamadılar. Ne silah tüccarlarının, ne yabanî kapitalizmin, ne de sonrasındasında Neo-Conların önünü kesmeye çalıştılar.
Sovyetler Birliği’nin 1989’da gelen ani dağılmasından daha sonra Amerika dünyayı tek kutuplu hale getirmeye çalıştı. Bu durumu avantaja çevirerek rakipsiz kalmak istedi. Lakin ortadan yalnız on sene geçtikten daha sonra iktidara gelen ve 24 yıldır farklı sıfatlarla Rusya’yı yöneten Putin, bütün açık yahut sinsi siyasetleriyle ülkesini terk edilmiş güç arayışlarının merkezine bir daha oturtmaya çalıştı.
Gelelim Soner Yalçın’ın “haklı gerekçeler” olarak öne sürdüğü durumun tahliline: birinci vakit içinderda, Soner Yalçın natürel ki haklı, Neo-Conlar, dünyaya pençelerini geçirip her tarafı çıkarlarına göre şekillendirerek yönetmeye çalışıyorlar. Kimse bunun aksini argüman edemez. Öte yandan Amerikan üst siyasi takımlarının Irak savaşını kendi kapitalist ihtirasları için nasıl alçakça münasebetlerle yaşama geçirip akabinde açıkça kendi ticari çıkarları ismine nasıl kullandıklarını dünya alem biliyor. (Bknz. Halliburton ve ilgili Washington bakanları, kabahat ortakları)
Ancak yinelıyorum, ABD’nin hataları, Rusya’nın ısrarla uyguladığı vahşetin mazereti ve kılıfı olamaz. İki üstün gücün birbirini dengelemesi, dünyanın tek çıkışı. Nükleer ve her türlü kitle imha silahına sahip iki tehlikeli gücün, birbirlerini ürkütmeleri, yarı blöf yarı önemli tehditlerle birbirlerini kollayarak mecburen sakinleşmeleri, barışın korunması ve Irak/Ukrayna üzere insanlık ismine yüz kızartıcı savaşların önlenmesi için geçerli olabilecek tek yol olarak gözüküyor.
Somutlaştırırsak, Amerika Irak’a o yüz kızartıcı dev çıkartmayı yaptığında, şayet Rusya önemli bir gözdağı verseydi, 1.500.000 Iraklının hayatı kurtarılabilirdi (ama doğal Rusya’nın 2003’te kendini o düzeyde kuvvetli hissedip hissetmediğini tartışılabilir.) Tıpkı biçimde Rusya’nın şubatta Ukrayna’ya yaptığı çıkartma başlarken Amerika gücünü net bir biçimde hissettirebilseydi, 7 aydır yaşanan katliamlar önlenebilirdi. Artık bana diyebilirsiniz ki “ama bunlar dünyayı nükleer savaşın eşiğine getirirdi”, evet manzarada getirebilirdi, ancak motamot 1962 Amerika, Rusya, Küba ve Türkiye içinde yaşanan füze krizinde olduğu üzere mecburen bu karşılıklı tehdit birbirini istikrarlar ve savaşa mani olurdu. Zira unutmayalım ki, bu üstün güçleri yönetenler de insanlığın yerlerde gezindiği, yoksul çocukları harbe kendi ismine yollayan, farklı coğrafyadan insanları çıkarları için katleden ancak kendi alanını ve rahatını daima koruyan zavallı tipolojilerden oluşuyor. Bu karşılıklı oynayacakları tehlikeli satranç atılımları Üçüncü Dünya Savaşı’nın kenarından geçse bile birbirini istikrarlar ve dünya fakat bu türlü savaşlardan korunabilirdi. Benim kesin inancım, tekrar ediyorum bu biçimde…
ESKİ SSCB VE VARŞOVA PAKTI ÜYELERİNİN DURUMU
Bir de olayın öteki yüzü var, Sovyetler Birliği’nin geçmiş ve Rusya’nın bugünkü ihtiraslarını ilgilendiren bir öbür sıradan tahlil yapacağım artık. Eski Varşova Paktı üyeleri yani Sovyetler Birliği’nin satellitleri, yeniden dünya devi ve başkanı olma hırsları ile bir daha hareket etmeye kalkan Rusya’dan nefret ediyorlar ve ürküyorlar. Zira Sovyetler Birliği, yarım asır boyunca bütün bu kendisine bağlı ve bağımlı hale getirdiği ülkelerin kanını emdi, özgürlüklerini, bağımsızlıklarını yok etti, onlara mafyavari bir biçimde dayatma uyguladı. ötürüsıyla 1989’dan daha sonra birden özgürlüklerine kavuşan Çekoslovakya da, Polonya da, Macaristan da, Yugoslavya da, bir an evvel kapağı NATO yahut Avrupa Birliği’ne atıp, eski kabus günlerin travmasından kurtulmaya çalıştılar. Sonuçta olağan ki Amerika’nın bugünün dünya istikrarlarını kalıcı biçimde lehine değiştirmek ismine bu ülkeleri yanına çekmek istemesi epey pratik ve kuvvetli bir silahtı. Lakin bu kararlar, Amerika epeyce istediği için değil bu ülkeler panik ortasında büyük bir süratle özgür dünyayı tercih ettikleri için alınabildi. Biliyorum bütün bu satırlar polemiğe açık, zira niçinse bu gerçekleri eski solcular nazaranmiyorlar, kabul edemiyorlar. Onların gözünde Amerikan emperyalizmi natürel ki her noktada her vakit hatalı, bu kabahatleri da aklı başında hiç bir insan inkâr edemez. Ancak “Amerika’nın düşmanı dostumdur, dostu düşmanımdır, dostu ne yapsa yanlıştır, düşmanı ne yapsa doğrudur” biçiminde bir akıl yürütme, hiç bir vakit ne etik olabilir ne de güvenilir…
Kim ne derse desin özgürlük, Stalin yahut Kruşçef yahut Putin’in, bitmek tükenmek bilmeyen baskılarından epeyce daha yeterlidir. Ellerinden gücü bırakmamak için her türlü harekete tevessül eden Nixon yahut Trump, iç adalet düzeneğinin en ağır soruşturma, dava ve çıkışlarından nasiplerini alabilirler. Rusya’da bu biçimde bir olay bakılırsameyeceğiniz üzere, “dokunulmaz” önderi soruşturan gazetecilerin başlarına neler geldiğini herbiçimde ortamızda bilmeyen yoktur! Ayrıyeten Putin bazılarının sandığı üzere Rusya’da mükemmel eşitlikçi ve demokrat yahut sosyalist bir sistem oluşturmaya çalışmamakta; sonuçta oligarkların simgesi olduğu Rus kompradorlarının bozuk tertibinin garantörü olarak devletin başında her türlü eleştirel mekanizmayı durdurmak için nazaranv yapan bir duvar pozisyonundadır. Yani eski sosyalist ülkülere bile samimi olarak inanan bir “gerçek solcu” bile, bu biçimde bir rejime kanamaz! Lütfen arkadaşlar! Ayrıyeten demokrasi gayretinin ortasında yer alan, özgürlüğüne düşkün hiç bir Türk aydını, ne eski Sovyetler’de ne de bugünkü Rusya’da iki haftadan fazla yaşayamazlar.
Sonuçta Rusya’nın Ukrayna istilasına döndüğümüzde, milyonlarca insanın kanına girme ve onları perişanlıkları ile başbaşa bırakma değerine “değer mi” diye soruyorum kendi kendime… natürel ki değmez! Üstelik Rusların birçoğu da esasen birebir fikirde; ama bu fikirlerini ne sokakta hareket yaparak ne de yazarak-çizerek özgürce söz edebiliyorlar. Bunu yaparlarsa anında takibata uğruyorlar yahut mahpusa atılıyorlar.
Sovyetler, geçmişteki bütün eşitlikçi kusursuz emelleri için uğraş eden siyasi duruşu çerçevesinde, esasen temelden mantıksız olan “proleterya diktatoryası” pozisyonuna değil, bir tek parti rejimi olan komünist partinin diktatoryası ve “terörüne” ulaştı. Yani on yıllar uzunluğu idealist solcu milyonlara anlatılan öykü ile Kremlin merkezli ve SSCB hudutlarında yaşanan gerçekler büsbütün farklıydı.
Bütün faşizm ve baskı rejimleri berbattır. Hatta hepsi birbirinden berbattır. Motamot geçmişteki George Bush rejimi üzere Putin rejimi de dünyanın yüz karasıdır, insanlığın alnındaki lekedir. Olağan bir ruha sahip bir insan, önleyici atılım yapmış olmak ismine bir ülkeyi dümdüz edemez; bunu yapan insan değildir. Motamot kelamda kitle imha silahları bulmak ismine Irak’ı dümdüz eden periyodun Amerikan faşizmi üzere. İki ülke içindeki en değerli farklardan biri şudur: Amerika George Bush aleyhine milyonlarca insanın şov yapabildiği, savaşa karşı direncini ortaya koyabildiği bir ülke olmuştur. Rusya’da ise Kremlin önünde bunu yapmaya kalkışanlar şu anda derin zindanlarda ömür tüketmektedirler.
Herkes şunu bilsin: Amerika’nın geçmişteki hiç bir cürmü, Rusya’nın bugünkü yüzkarası hallerinin haklı birer öne sürülen nedeni olamaz.
BAZILARININ GÖZLERİNİ AÇMASINI SAĞLAYACAK KIYASLAMALAR
Bir noktada daha var; kimse Zelensky kartının gerisine saklanmaya da kalkışmasın. Nasıl bir propaganda yürütüldü hatırlıyorsunuz değil mi? “Efendim, saçma bir komedyen, Ukrayna’nın başına çöreklenmişmiş de, hiç bir varlık gösteremeyecekmiş”. Konuttaki hesap çarşıya uymadı. Zelensky kendi halkı için o büyük kurtuluş ve bağımsızlık savaşını veren, dünyada hürmet nazarann bir başkan oldu. Yahudiliğini gündeme getirdiler. Öte yandan Nazi dediler, insanlık düşmanı ilan ettiler, çeteci dediler lakin gerçekler o kadar ağır ve “kabak gibi” ortadaydı ki bu lafları çıkaranlara dünya kamuoyu bir gram prim vermedi.
Bakın lafı hiç uzatmadan söyleyeyim. Ukrayna’da yürütülen ağır savaşın öne sürülen nedeninin “Bu ülkeyi Nazilerden arındırmak” olduğunu söyleyen bahtsızlar var ya? İşte onları kıyaslayabileceğim tek bir kesim var: Irak savaşını “Bu ülkeyi kitle imha silahlarından arındırmak için bu savaşı açtıklarını” söyleyen Amerika’nın yobaz ve çıkarcı faşist Neo-Conları… İşte bu iki faşist fikir hayli yakın akraba…
Ayrıca bir de şuna bakın lütfen: farz edelim o adam nitekim çok makus bir başkan ve fecî ataklar yaptı ve dünyada güvensizlik yarattı. Sizler bu yüzden bir ülkenin her zerresine bombalar yağdırılmasını mazur görürseniz, demek ki yarın öbür gün şayet sizin ülkenizdeki başkanın atılımlarının de dünyaya epey ziyan verdiğini düşünen öteki büyük güçler sizi sabahtan akşama aylarca bombalarlarsa, ağzınızı açmak için bir tek münasebetiniz olamayacak. Zira demek o günkü stratejik, jeopolitik gerçekler ve ön-savaş çıkışları” bunu gerektiriyor olacak. İşte bu biçimde evinizden iki don, bir kazak ve 200 TL almış olarak otoyollarda kaçarken, çoluğunuz çocuğunuz nerede bilmiyorken, “demek biz bunu hak ettik zira önderimiz yanlış atılımlar yaptı; dünyadaki strateji okuyanlar da buna karar verdi, çok normal” diyerek içinizi rahatlatabileceksiniz, o denli mi?
Lütfen dünyaya bu kadar dar açıdan bakmayalım. Lütfen daha geniş perspektifle, hem bütün yer küreye, hem geçmişe objektif olarak bakabilmeyi vazgeçilmez, “sine qua non” bir gerçek olarak alalım. Mantığımız önümüze sürdüğü kimi gerçekleri de, güzelimize gitmeyecek olsa bile, görmezlikten gelmeyelim.
SONER YALÇIN’IN YAZISI
AH AĞABEY AH
Bedri Baykam da bugünkü köşesinde Soner Yalçın’a karşılık verdi.
İşte o yazdı:
Beş hafta kadar evvel, 17 Ağustos 2022’de, pahalı arkadaşım Soner Yalçın, bana yazdığı bir karşılık üzerinden, Rusya’nın Ukrayna istilasını kendine göre haklı münasebetlerle kaçınılmaz gösteren bir yazı kaleme aldı.
aslına bakarsanız savaşa karşı olan ben, Rusya’nın Ukrayna’ya istilasını da doğal olarak hiç affedemeyen bir pozisyondayım. Maalesef Soner Yalçın ve diğer kimi ulusalcı sol Kemalistlerin Anti Amerikancı duruşları, temel görüşlerine direkt istikamet verebiliyor. Savaşa ideolojik ve stratejik haklı münasebetler buluyorlar, Rusya adına…
Ben her şeydilk evvel Soner Yalçın’ın yazısındaki nezaket ve uygar üslup için epey teşekkür ediyorum. Zira maalesef bu topraklarda bunu herkes kolay yapamıyor.
Aramızda önemli görüş farklılıkları var. Olağanda bunları istediğim yeterlilikte açıklayabilmek için neredeyse bir kitap yazmam lazım; bu niçinle mecburen özetleyerek yalnızca o hayali kitabın birtakım bahis başlıklarını kullanacağım.
SAVAŞ SAVAŞTIR, BİLHASSA KATLİAMLAR GÜN ÜZERE ORTADAYSA…
Benim savaşa karşı duruşum katiyen değişmeyecek. Nasıl Amerika’nın Irak müdahalesine karşı en ağır reaksiyonları verip imza kampanyaları yürütmüşsem, birebir kararlılıkla Rusya’nın Ukrayna’ya karşı açtığı savaşa da alışılmış ki karşıyım. Tek kabul edilir savaş, Atatürk’ün dediği üzere kendi topraklarınıza yöneltilen bir akın olduğu vakit vatanınızı korumak için yapılandır. İşte bu niçinlerle ben bu savaşta olağan ki Ukrayna’nın ardındayım. esasen bir Kemalist olarak “yurtta sulh, cihanda sulh” üniversal bakışıyla ömrüme taraf veren en değerli sloganların en başında duruyorken, diğer bir bahtım olamaz.
Atatürk’ün hayatını biraz olsun bilenler, onun bu biçimde bir savaşa nasıl bakıyor olabileceğini çok rahat gorebilirlerdi. On binlerce insanın vefatına niye olan, milyonlarca insanı konutundan, barkından, aşından, işinden, kolundan, bacağından, anasından, babasından, kardeşinden, sevdiğinden eden bu savaşın vahşiliğini çabucak görür, bu saldırıyı sadece ileriye yönelik mümkün tehlikelere karşı “önlem almak adına” çekinmeden başlatan bir devleti de asla affetmezdi.
Benim adıma da, hiç bir jeopolitik yahut stratejik tahlil, hiç bir “ilerde olabilecekler ismine dünyayı tasarlama tutkusu”, milyarlarca gözyaşlarına niye olacak biçimde ulusun üzerine çöken bir savaşın hiç bir mazereti, özrü olamaz.
İZYUM TOPLU MEZARLARI VE KAÇINILMAZ YÜZLEŞMELER
Bu ortada, o lanet muhtemel savaşın utanılası “rutin” haliyle devam etmesi haricinde, maalesef İzyum’da Ukraynalıların atıldığı 400 kadar toplu mezar bulundu. İşin daha da acı tarafı, bu mezarlardan çıkan cesetlerin birçoklarının ayrıyeten azaba maruz kalan insanlara ilişkin olmasıydı. Şu anda Birleşmiş Milletler bununla ilgili ağır bir savaş kabahati davası açmak üzere hazırlık yapıyor. Rusya bir daha en ağır katliamlarıyla suçüstü yakalanmış olmanın ezikliği ile söylemlerinde daha da sertleşti ve küstahlaştı. Agresifleşen faşist tutumuyla bu durumu yok saymayı deniyor.
İşin daha da acı bir tarafını hatırlatmak istiyorum. Hitler toplu katliamlarını sürdürürken, dünyada bugünkü irtibatın herbiçimde binde biri yoktu. ötürüsı ile beşerler “bilmiyorduk” üzere kaçış yollarının gerisine saklanabilmişlerdi yahut tahminen hakikaten de fark etmemişlerdi. Lakin bugün kimsenin bu telaffuzları kullanmaya hakkı yok. İrtibat o kadar ilerledi ki, Amerika’nın 2003’te Irak’ta yaptığı affedilmez katliamlar periyodundan bile en az yirmi misli hızlandı.
KONUNUN TARİHÎ İDEOLOJİK KÖKENLERİ
19. yüzyıl, çağdaş niyet akımlarının öne çıkan büyük yol ayrımlarını gündeme taşıdı. Amerika’nın doğumunu sağlayan ve Avrupa’daki bütün siyasi fikir cereyanlarının neredeyse hepsinin temelinde olan Fransız İhtilali, Amerika ve Avrupa’dan dünyaya yayılacak niyet akımlarının kökenlerini oluşturdu.
Türkiye Cumhuriyeti’nin aydınları Mustafa Kemal’i fazlaca sevdiler fakat onun ideolojisinin ve duruşunun kozmik bir “-izm” teşkil ettiğine pek inanmadılar. Onların gözünde kapitalizm, faşizm, totalitarizm vardı ve bunların karşısında bir direnç oluşturacağına inandıkları komünizm ve sosyalizm. meğer Kemalizm, tüm boyutlarıyla algılandığında, siyasal fikir akımlarının en kuvvetlisü ve en uzun ömürlüsüydü. Şu anda ortasında bulunduğumuz 21. yüzyılda bütün bilindik ideolojiler çöktü yahut açık üniversal kavrama yetersizliklerinden lakin sorun yaratarak yaşayabiliyorlar lakin Kemalizm dimdik ayakta durmaya devam ediyor…
20. yüzyıl, iki Dünya Savaşı, soğuk savaş, sayısız bölgesel çatışma ve bunların kararından ortaya çıkan sayısız casusluk ve harp sinemasını, kitaplarını, dizilerini bizlere sundu. Berlin Duvarı kapitalizm ve komünizmin baştan karşı karşıya geldiği sembolik ve her an sıcak savaşa dönüşebilecek tarihin unutulmaz bir gerginlik noktasıydı.
Ben sol-Kemalist devrimci bir bireyim; hiç bir vakit komünist olmadım, hiç bir tek parti iktidarına inanmayı aklıma bile getirmedim, zira özgürlüğe inanırım. Teorik olarak bile bu biçimde bir dayatma rejiminin, her ne kadar idealist emeller taşısa bile, başarılı olup amaçlarına ulaşabileceğine inanmadım. Bu ütopik hayaller, benim gözümde cennette vaat edilen huriler farksız… Her ne kadar siz tahminen buna reaksiyon verseniz bile hiç lafı dolaştırmadan söyleyeyim: benim için Stalin, Humeyni, Hitler yahut Mussolini’nin birbirinden pek farkı yok. Milyonlarca insanı vefata yollamaktan çekinmezler, yalnız kendi kararlarıyla yürüttükleri yıkıcı metotlara inanmışlardır. Mustafa Kemal Atatürk bu yüzden onlardan ve periyodunun tüm öbür önderlerinden epey farklıdır. hiç bir demokrasiden, yani periyodun tabiriyle “serbest münakaşadan” uzaklaşmayacak kadar berrak ve kararlı durmuştur. Lenin ve ihtilaline saygılı ancak aralıklı kalmıştır. Ben kendisiyle her gün daha fazla gurur duyuyorum…
EMPERYALİST AMERİKA’NIN SÜRMESİNE niye OLAN 1963 CİNAYETİ
Benim için emperyalizme meraklı ülkelerin de birbirinden çok farkı yoktur. Amerikan emperyalizmi ve ihtirasları, benim için Rus emperyalizmi ve ihtiraslarından ne daha günahsızdır ne de farklıdır. meğer Amerika 1964’ten daha sonra fazlaca farklı bir eksene kayıp, neredeyse son 60 yıla yayılacak süreçte “dünyaya en çok ziyan veren ülke” olma sıfatının dışına çıkabilirdi. John F. Kennedy, 22 Kasım 1963’te, 1964 seçimlerinin kampanyasını başlatmış olduğu Teksas’ta öldürülmedilk evvel, bütün siyasal rakiplerine karşı adeta meydan okumuştu ve bunların hepsi Amerika’nın en üst güç odaklarıydı. Kennedy, sırayla FBI, Pentagon, büyük kapitalist şirketler, lobiler, İsrail, mafya ve bilhassa CIA’e karşı hayli net bir duruş sergiledi. Ne Küba ve Rusya ile büyük savaşa girmesini isteyen Pentagon’un şahin generalleri, ne de her fırsatta Amerika’nın başını yurtharicinde kaygıya sokmaya adeta çaba eden merkezi istihbarat örgütü CIA, onun gözünde sağlam kurumlar değildi. CIA’e açıkça “sizi tuzla buz edeceğim” diyebilmesi ortalarındaki görüş ayrılığından öte açık savaşı epey net ortaya koyuyordu. Adeta büyük bir konsorsiyumun acı başarısı olan Kennedy cinayeti, vahim bir periyodun başlamasına niye oldu. Kennedy’nin yerine gelen Johnson, bırakın Amerikan güçlerini Vietnam’dan çekmeyi, bu savaşı büyük doruklara tırmandırdı. İster Johnson, ister Nixon, ister baba-oğul Bushlar, ister Obama yahut Trump, alışılmış ki yeni bir Kennedy olamadılar. Ne silah tüccarlarının, ne yabanî kapitalizmin, ne de sonrasındasında Neo-Conların önünü kesmeye çalıştılar.
Sovyetler Birliği’nin 1989’da gelen ani dağılmasından daha sonra Amerika dünyayı tek kutuplu hale getirmeye çalıştı. Bu durumu avantaja çevirerek rakipsiz kalmak istedi. Lakin ortadan yalnız on sene geçtikten daha sonra iktidara gelen ve 24 yıldır farklı sıfatlarla Rusya’yı yöneten Putin, bütün açık yahut sinsi siyasetleriyle ülkesini terk edilmiş güç arayışlarının merkezine bir daha oturtmaya çalıştı.
Gelelim Soner Yalçın’ın “haklı gerekçeler” olarak öne sürdüğü durumun tahliline: birinci vakit içinderda, Soner Yalçın natürel ki haklı, Neo-Conlar, dünyaya pençelerini geçirip her tarafı çıkarlarına göre şekillendirerek yönetmeye çalışıyorlar. Kimse bunun aksini argüman edemez. Öte yandan Amerikan üst siyasi takımlarının Irak savaşını kendi kapitalist ihtirasları için nasıl alçakça münasebetlerle yaşama geçirip akabinde açıkça kendi ticari çıkarları ismine nasıl kullandıklarını dünya alem biliyor. (Bknz. Halliburton ve ilgili Washington bakanları, kabahat ortakları)
Ancak yinelıyorum, ABD’nin hataları, Rusya’nın ısrarla uyguladığı vahşetin mazereti ve kılıfı olamaz. İki üstün gücün birbirini dengelemesi, dünyanın tek çıkışı. Nükleer ve her türlü kitle imha silahına sahip iki tehlikeli gücün, birbirlerini ürkütmeleri, yarı blöf yarı önemli tehditlerle birbirlerini kollayarak mecburen sakinleşmeleri, barışın korunması ve Irak/Ukrayna üzere insanlık ismine yüz kızartıcı savaşların önlenmesi için geçerli olabilecek tek yol olarak gözüküyor.
Somutlaştırırsak, Amerika Irak’a o yüz kızartıcı dev çıkartmayı yaptığında, şayet Rusya önemli bir gözdağı verseydi, 1.500.000 Iraklının hayatı kurtarılabilirdi (ama doğal Rusya’nın 2003’te kendini o düzeyde kuvvetli hissedip hissetmediğini tartışılabilir.) Tıpkı biçimde Rusya’nın şubatta Ukrayna’ya yaptığı çıkartma başlarken Amerika gücünü net bir biçimde hissettirebilseydi, 7 aydır yaşanan katliamlar önlenebilirdi. Artık bana diyebilirsiniz ki “ama bunlar dünyayı nükleer savaşın eşiğine getirirdi”, evet manzarada getirebilirdi, ancak motamot 1962 Amerika, Rusya, Küba ve Türkiye içinde yaşanan füze krizinde olduğu üzere mecburen bu karşılıklı tehdit birbirini istikrarlar ve savaşa mani olurdu. Zira unutmayalım ki, bu üstün güçleri yönetenler de insanlığın yerlerde gezindiği, yoksul çocukları harbe kendi ismine yollayan, farklı coğrafyadan insanları çıkarları için katleden ancak kendi alanını ve rahatını daima koruyan zavallı tipolojilerden oluşuyor. Bu karşılıklı oynayacakları tehlikeli satranç atılımları Üçüncü Dünya Savaşı’nın kenarından geçse bile birbirini istikrarlar ve dünya fakat bu türlü savaşlardan korunabilirdi. Benim kesin inancım, tekrar ediyorum bu biçimde…
ESKİ SSCB VE VARŞOVA PAKTI ÜYELERİNİN DURUMU
Bir de olayın öteki yüzü var, Sovyetler Birliği’nin geçmiş ve Rusya’nın bugünkü ihtiraslarını ilgilendiren bir öbür sıradan tahlil yapacağım artık. Eski Varşova Paktı üyeleri yani Sovyetler Birliği’nin satellitleri, yeniden dünya devi ve başkanı olma hırsları ile bir daha hareket etmeye kalkan Rusya’dan nefret ediyorlar ve ürküyorlar. Zira Sovyetler Birliği, yarım asır boyunca bütün bu kendisine bağlı ve bağımlı hale getirdiği ülkelerin kanını emdi, özgürlüklerini, bağımsızlıklarını yok etti, onlara mafyavari bir biçimde dayatma uyguladı. ötürüsıyla 1989’dan daha sonra birden özgürlüklerine kavuşan Çekoslovakya da, Polonya da, Macaristan da, Yugoslavya da, bir an evvel kapağı NATO yahut Avrupa Birliği’ne atıp, eski kabus günlerin travmasından kurtulmaya çalıştılar. Sonuçta olağan ki Amerika’nın bugünün dünya istikrarlarını kalıcı biçimde lehine değiştirmek ismine bu ülkeleri yanına çekmek istemesi epey pratik ve kuvvetli bir silahtı. Lakin bu kararlar, Amerika epeyce istediği için değil bu ülkeler panik ortasında büyük bir süratle özgür dünyayı tercih ettikleri için alınabildi. Biliyorum bütün bu satırlar polemiğe açık, zira niçinse bu gerçekleri eski solcular nazaranmiyorlar, kabul edemiyorlar. Onların gözünde Amerikan emperyalizmi natürel ki her noktada her vakit hatalı, bu kabahatleri da aklı başında hiç bir insan inkâr edemez. Ancak “Amerika’nın düşmanı dostumdur, dostu düşmanımdır, dostu ne yapsa yanlıştır, düşmanı ne yapsa doğrudur” biçiminde bir akıl yürütme, hiç bir vakit ne etik olabilir ne de güvenilir…
Kim ne derse desin özgürlük, Stalin yahut Kruşçef yahut Putin’in, bitmek tükenmek bilmeyen baskılarından epeyce daha yeterlidir. Ellerinden gücü bırakmamak için her türlü harekete tevessül eden Nixon yahut Trump, iç adalet düzeneğinin en ağır soruşturma, dava ve çıkışlarından nasiplerini alabilirler. Rusya’da bu biçimde bir olay bakılırsameyeceğiniz üzere, “dokunulmaz” önderi soruşturan gazetecilerin başlarına neler geldiğini herbiçimde ortamızda bilmeyen yoktur! Ayrıyeten Putin bazılarının sandığı üzere Rusya’da mükemmel eşitlikçi ve demokrat yahut sosyalist bir sistem oluşturmaya çalışmamakta; sonuçta oligarkların simgesi olduğu Rus kompradorlarının bozuk tertibinin garantörü olarak devletin başında her türlü eleştirel mekanizmayı durdurmak için nazaranv yapan bir duvar pozisyonundadır. Yani eski sosyalist ülkülere bile samimi olarak inanan bir “gerçek solcu” bile, bu biçimde bir rejime kanamaz! Lütfen arkadaşlar! Ayrıyeten demokrasi gayretinin ortasında yer alan, özgürlüğüne düşkün hiç bir Türk aydını, ne eski Sovyetler’de ne de bugünkü Rusya’da iki haftadan fazla yaşayamazlar.
Sonuçta Rusya’nın Ukrayna istilasına döndüğümüzde, milyonlarca insanın kanına girme ve onları perişanlıkları ile başbaşa bırakma değerine “değer mi” diye soruyorum kendi kendime… natürel ki değmez! Üstelik Rusların birçoğu da esasen birebir fikirde; ama bu fikirlerini ne sokakta hareket yaparak ne de yazarak-çizerek özgürce söz edebiliyorlar. Bunu yaparlarsa anında takibata uğruyorlar yahut mahpusa atılıyorlar.
Sovyetler, geçmişteki bütün eşitlikçi kusursuz emelleri için uğraş eden siyasi duruşu çerçevesinde, esasen temelden mantıksız olan “proleterya diktatoryası” pozisyonuna değil, bir tek parti rejimi olan komünist partinin diktatoryası ve “terörüne” ulaştı. Yani on yıllar uzunluğu idealist solcu milyonlara anlatılan öykü ile Kremlin merkezli ve SSCB hudutlarında yaşanan gerçekler büsbütün farklıydı.
Bütün faşizm ve baskı rejimleri berbattır. Hatta hepsi birbirinden berbattır. Motamot geçmişteki George Bush rejimi üzere Putin rejimi de dünyanın yüz karasıdır, insanlığın alnındaki lekedir. Olağan bir ruha sahip bir insan, önleyici atılım yapmış olmak ismine bir ülkeyi dümdüz edemez; bunu yapan insan değildir. Motamot kelamda kitle imha silahları bulmak ismine Irak’ı dümdüz eden periyodun Amerikan faşizmi üzere. İki ülke içindeki en değerli farklardan biri şudur: Amerika George Bush aleyhine milyonlarca insanın şov yapabildiği, savaşa karşı direncini ortaya koyabildiği bir ülke olmuştur. Rusya’da ise Kremlin önünde bunu yapmaya kalkışanlar şu anda derin zindanlarda ömür tüketmektedirler.
Herkes şunu bilsin: Amerika’nın geçmişteki hiç bir cürmü, Rusya’nın bugünkü yüzkarası hallerinin haklı birer öne sürülen nedeni olamaz.
BAZILARININ GÖZLERİNİ AÇMASINI SAĞLAYACAK KIYASLAMALAR
Bir noktada daha var; kimse Zelensky kartının gerisine saklanmaya da kalkışmasın. Nasıl bir propaganda yürütüldü hatırlıyorsunuz değil mi? “Efendim, saçma bir komedyen, Ukrayna’nın başına çöreklenmişmiş de, hiç bir varlık gösteremeyecekmiş”. Konuttaki hesap çarşıya uymadı. Zelensky kendi halkı için o büyük kurtuluş ve bağımsızlık savaşını veren, dünyada hürmet nazarann bir başkan oldu. Yahudiliğini gündeme getirdiler. Öte yandan Nazi dediler, insanlık düşmanı ilan ettiler, çeteci dediler lakin gerçekler o kadar ağır ve “kabak gibi” ortadaydı ki bu lafları çıkaranlara dünya kamuoyu bir gram prim vermedi.
Bakın lafı hiç uzatmadan söyleyeyim. Ukrayna’da yürütülen ağır savaşın öne sürülen nedeninin “Bu ülkeyi Nazilerden arındırmak” olduğunu söyleyen bahtsızlar var ya? İşte onları kıyaslayabileceğim tek bir kesim var: Irak savaşını “Bu ülkeyi kitle imha silahlarından arındırmak için bu savaşı açtıklarını” söyleyen Amerika’nın yobaz ve çıkarcı faşist Neo-Conları… İşte bu iki faşist fikir hayli yakın akraba…
Ayrıca bir de şuna bakın lütfen: farz edelim o adam nitekim çok makus bir başkan ve fecî ataklar yaptı ve dünyada güvensizlik yarattı. Sizler bu yüzden bir ülkenin her zerresine bombalar yağdırılmasını mazur görürseniz, demek ki yarın öbür gün şayet sizin ülkenizdeki başkanın atılımlarının de dünyaya epey ziyan verdiğini düşünen öteki büyük güçler sizi sabahtan akşama aylarca bombalarlarsa, ağzınızı açmak için bir tek münasebetiniz olamayacak. Zira demek o günkü stratejik, jeopolitik gerçekler ve ön-savaş çıkışları” bunu gerektiriyor olacak. İşte bu biçimde evinizden iki don, bir kazak ve 200 TL almış olarak otoyollarda kaçarken, çoluğunuz çocuğunuz nerede bilmiyorken, “demek biz bunu hak ettik zira önderimiz yanlış atılımlar yaptı; dünyadaki strateji okuyanlar da buna karar verdi, çok normal” diyerek içinizi rahatlatabileceksiniz, o denli mi?
Lütfen dünyaya bu kadar dar açıdan bakmayalım. Lütfen daha geniş perspektifle, hem bütün yer küreye, hem geçmişe objektif olarak bakabilmeyi vazgeçilmez, “sine qua non” bir gerçek olarak alalım. Mantığımız önümüze sürdüğü kimi gerçekleri de, güzelimize gitmeyecek olsa bile, görmezlikten gelmeyelim.
SONER YALÇIN’IN YAZISI
AH AĞABEY AH