A
admin
Guest
Sol Haber Portalı müellifi Anıl Çınar bugünkü yazısında Halktv programcısı Murat Sabuncu’nun “Ben Rosa Luxemburg” oyununda bir ortaya gelen politikleri kaleme aldığı yazısına Sol Haber Portalı’ndan itiraz etti.
Anıl Çınar’ın yazısı şöyleki:
“Düşünüyorum, bulamıyorum…
Rosa Luxemburg, bu büyük devrimci, ne günah işledi de vefatından bir asır daha sonra “solcularla muhafazakarları bir ortaya getiren” figür olarak anılmak cezasına çarptırılabildi.
Bu yüzden önden söyleyelim: Rosa bugün yaşasaydı, Murat Sabuncu’nun düşlerindeki masayı dağıtmakla kalmaz, her birinin kabusu olurdu.
Alman burjuvazisinin Alman solunun içine nasıl ne usulle yuvalandığını en yeterli bakılırsanlerden bir tanesiydi. Liberalizme bulaşmış sol için “çürümüş bir cesettir” diyecek kadar açık sözlüydü. Kalemini kılıç üzere kullanmaktan çekinmeyen bir komünistti. bu biçimde bir karakter tatsız düşlerin lakin düşmanı olabilirdi.
Peki ne istediler Rosa Luxemburg’dan?
Önce şu tatsız hayale göz atalım. Bu hayal, “gazeteci” kahramanımızın yaşamak istediği Türkiye’nin bir günü üzere:
“… Şerdil Odabaşı ile selamlaştım. Oyunun oynanacağı salona geçtiğimde HDP milletvekilleri Filiz Kerestecioğlu, Meral Danış Beştaş, Ayşe Acar Başaran çabucak önümdeki sırada oturuyorlardı. Bir gün evvel mahpustan çıkan Türk Tabipleri Birliği Merkez Kurulu Lideri Şebnem Korur Fincancı gelmişti. (…) İkinci büyük alkış CHP İstanbul Vilayet Lideri Canan Kaftancıoğlu için geldi.”
Rüya ilerledikçe isimler ekleniyor: Kadir İnanır, Ali Babacan ve eşi Zeynep Hanım, “çözüm süreci”ndeki rolüyle bilinen MİT Müsteşar Yardımcısı Muhammed Dervişoğlu ve bir dizi “solcu” isim…
İsimler eklendikçe duşun, vaktin aristokrat balolarını aratmayan bir sosyetede cereyan ettiğini anlamaya başlıyoruz: “Jülide Kural’ın birkaç yıl evvel Selahattin Demirtaş’ın Devran kitabının okuma tiyatrosuna gitmiştim. Orada da Başak Demirtaş’tan Selvi Kılıçdaroğlu’na Dilek İmamoğlu’ndan Hüda Kaya’ya Pervin Buldan’dan Gülten Kaya’ya bir ortaya gelmişlerdi.”
Yanlış anlaşılmasın, tek tek isimlerle ilgilendiğimiz yok. Kimseyi “Sabuncu’nun hayalinde ne işin var” diye sorgulayacak da değiliz. Kimileri kesinlikle Rosa üzere düşünüyordur, “bu tatsız duşta benim ne işim var” diye…
oysa Sabuncu’nun salonunda, birbirlerini denk gelmenin ötesinde tanıyanların olduğunu da biliyoruz. Sorun da esasen bu tatsız duşun düşleyeninin tek başına Murat Sabuncu olmaması…
Murat Sabuncu bir gazeteci, bir genel yayın direktörü yahut öbür bir şey olarak, fakat tıpkı geçmişte yaptığı üzere herkesi bir ortaya getirmek ister. Sabuncu’nun maksadı “aynı görüşte olmasak da bir ortada olabilmek, birebir ortamı paylaşıp, konuşabilmek”tir.
Hangi ortamdan bahsediyoruz?
Zamanında Türkçe Olimpiyatları’na giden Sabuncu’nun orada “gazetecilik” ismine bulunmadığını bilecek durumdayız. Demek ki ekranlarda niye Şerif Mardin’i Said Nursi’yi örnek verdiğini, “cemaatler ve tarikatlar hakkında genelleme yapmamak, anlamak manalandırmak gerekir” söylemiş olduğini sorgulamamız da herbiçimde laf çarpıtmak olmayacaktır. Aslı Aydıntaşbaş’la bir arada NATO’nun değerlerini anlatışını, TÜSİAD’ın sözcülüğünü üstlenişini de herbiçimde abartı bulmayacağızdır.
Demek ki o kadar da farklı düşünmüyorlar.
Her masaya oturup kalkanlarla, perde gerisinden iş çevirenlerle, çalışanın ağzından konuşup işverenlerle yiyip içip halay çekenlerle Türkiye’nin bugününden birinci dereceden sorumlu olan AKP artıkları istedikleri üzere yan yana gelebilirler. Bize, maskeli balolarında güzel cümbüşler dilemek düşer.
Bizi bulaştırmasınlar yeter!
Çünkü Türkiye bu biçimde uzlaşacaksa uzlaşmasın daha düzgün. Üstelik uzlaşmamak “oyun bozanlık” da değildir, dayatılan bu kirli oyununun kurallarını kabul etmemektir. Türkiye’de halka güç verecek, halkın geleceğe umutla bakabilmesini sağlayacak bir uzlaşmanın yolu evvel uzlaşmamaktan geçmektedir.
Yalancılarla, döneklerle, halkı aptal yerine koyan ahlaksızlarla neyi paylaşacağız neyi konuşacağız ne hususta uzlaşacağız?
Ama her insanın burada bulunmasına muhtaçlık var… niye? Zira birileri dışarıda kaldığında hayalin tadı kaçıyor.
Eh… Kaçacak olağan, kesinlikle kaçacak.”
Anıl Çınar’ın yazısı şöyleki:
“Düşünüyorum, bulamıyorum…
Rosa Luxemburg, bu büyük devrimci, ne günah işledi de vefatından bir asır daha sonra “solcularla muhafazakarları bir ortaya getiren” figür olarak anılmak cezasına çarptırılabildi.
Bu yüzden önden söyleyelim: Rosa bugün yaşasaydı, Murat Sabuncu’nun düşlerindeki masayı dağıtmakla kalmaz, her birinin kabusu olurdu.
Alman burjuvazisinin Alman solunun içine nasıl ne usulle yuvalandığını en yeterli bakılırsanlerden bir tanesiydi. Liberalizme bulaşmış sol için “çürümüş bir cesettir” diyecek kadar açık sözlüydü. Kalemini kılıç üzere kullanmaktan çekinmeyen bir komünistti. bu biçimde bir karakter tatsız düşlerin lakin düşmanı olabilirdi.
Peki ne istediler Rosa Luxemburg’dan?
Önce şu tatsız hayale göz atalım. Bu hayal, “gazeteci” kahramanımızın yaşamak istediği Türkiye’nin bir günü üzere:
“… Şerdil Odabaşı ile selamlaştım. Oyunun oynanacağı salona geçtiğimde HDP milletvekilleri Filiz Kerestecioğlu, Meral Danış Beştaş, Ayşe Acar Başaran çabucak önümdeki sırada oturuyorlardı. Bir gün evvel mahpustan çıkan Türk Tabipleri Birliği Merkez Kurulu Lideri Şebnem Korur Fincancı gelmişti. (…) İkinci büyük alkış CHP İstanbul Vilayet Lideri Canan Kaftancıoğlu için geldi.”
Rüya ilerledikçe isimler ekleniyor: Kadir İnanır, Ali Babacan ve eşi Zeynep Hanım, “çözüm süreci”ndeki rolüyle bilinen MİT Müsteşar Yardımcısı Muhammed Dervişoğlu ve bir dizi “solcu” isim…
İsimler eklendikçe duşun, vaktin aristokrat balolarını aratmayan bir sosyetede cereyan ettiğini anlamaya başlıyoruz: “Jülide Kural’ın birkaç yıl evvel Selahattin Demirtaş’ın Devran kitabının okuma tiyatrosuna gitmiştim. Orada da Başak Demirtaş’tan Selvi Kılıçdaroğlu’na Dilek İmamoğlu’ndan Hüda Kaya’ya Pervin Buldan’dan Gülten Kaya’ya bir ortaya gelmişlerdi.”
Yanlış anlaşılmasın, tek tek isimlerle ilgilendiğimiz yok. Kimseyi “Sabuncu’nun hayalinde ne işin var” diye sorgulayacak da değiliz. Kimileri kesinlikle Rosa üzere düşünüyordur, “bu tatsız duşta benim ne işim var” diye…
oysa Sabuncu’nun salonunda, birbirlerini denk gelmenin ötesinde tanıyanların olduğunu da biliyoruz. Sorun da esasen bu tatsız duşun düşleyeninin tek başına Murat Sabuncu olmaması…
Murat Sabuncu bir gazeteci, bir genel yayın direktörü yahut öbür bir şey olarak, fakat tıpkı geçmişte yaptığı üzere herkesi bir ortaya getirmek ister. Sabuncu’nun maksadı “aynı görüşte olmasak da bir ortada olabilmek, birebir ortamı paylaşıp, konuşabilmek”tir.
Hangi ortamdan bahsediyoruz?
Zamanında Türkçe Olimpiyatları’na giden Sabuncu’nun orada “gazetecilik” ismine bulunmadığını bilecek durumdayız. Demek ki ekranlarda niye Şerif Mardin’i Said Nursi’yi örnek verdiğini, “cemaatler ve tarikatlar hakkında genelleme yapmamak, anlamak manalandırmak gerekir” söylemiş olduğini sorgulamamız da herbiçimde laf çarpıtmak olmayacaktır. Aslı Aydıntaşbaş’la bir arada NATO’nun değerlerini anlatışını, TÜSİAD’ın sözcülüğünü üstlenişini de herbiçimde abartı bulmayacağızdır.
Demek ki o kadar da farklı düşünmüyorlar.
Her masaya oturup kalkanlarla, perde gerisinden iş çevirenlerle, çalışanın ağzından konuşup işverenlerle yiyip içip halay çekenlerle Türkiye’nin bugününden birinci dereceden sorumlu olan AKP artıkları istedikleri üzere yan yana gelebilirler. Bize, maskeli balolarında güzel cümbüşler dilemek düşer.
Bizi bulaştırmasınlar yeter!
Çünkü Türkiye bu biçimde uzlaşacaksa uzlaşmasın daha düzgün. Üstelik uzlaşmamak “oyun bozanlık” da değildir, dayatılan bu kirli oyununun kurallarını kabul etmemektir. Türkiye’de halka güç verecek, halkın geleceğe umutla bakabilmesini sağlayacak bir uzlaşmanın yolu evvel uzlaşmamaktan geçmektedir.
Yalancılarla, döneklerle, halkı aptal yerine koyan ahlaksızlarla neyi paylaşacağız neyi konuşacağız ne hususta uzlaşacağız?
Ama her insanın burada bulunmasına muhtaçlık var… niye? Zira birileri dışarıda kaldığında hayalin tadı kaçıyor.
Eh… Kaçacak olağan, kesinlikle kaçacak.”