DeSouza
New member
Ukrayna’nın Harkov kentindeki Politeknik Üniversitesi’nde psikoloji kısmı 2. sınıf öğrencisi Merve Buse Develi (23) Türkiye’nin teşebbüsleriyle yurda döndü. Harkov’da 6 gün evvel bir televizyon kanalıyla yaptığı canlı temasta bombanın yakınına düşmesiyle gündeme gelen ve yardım davetinde bulunan Develi, ülkesinin teşebbüsleriyle 5 günlük kuvvetli bir seyahate çıktı. birinci vakit içinderda 27 saatlik tren seyahati yapan Develi, çabucak sonrasında Romanya’ya geçti, oradan da otobüsle İstanbul’a ulaştı. Buse Develi, yanında üç Türkmenistanlı öğrenci arkadaşını da getirdi. Develi, öğlen saatlerinde uçakla Antalya Havalimanı’na iniş yaptı. Kuvvetli bir seyahatin akabinde memleketine ulaşan Merve’yi babası Mustafa Develi karşıladı. Baba kız iç sınırlar çıkışında uzun müddet birbirlerine sarıldı ve hasret giderdi. Merve Develi ve yanındaki 3 arkadaşı Korkuteli ilçesindeki baba meskenine geldi. Develi’nin ailesiyle buluşmasında duygusal anlar yaşandı.
ANniçin KIZINA GÖZYAŞLARI
Anne Fatma Develi kızına sarılarak, “Annem, kuzum, bir adedim, annem ben öldüm. Canım annem ben senin kokularını duyamayacağım diye epey korktum. Annem ben sana kavuşamayacağım diye epeyce korktum” diyerek gözyaşları döktü. Aile büyükleri tarafınca karşılanan Merve Buse Develi, çabucak sonrasında meskenine geçti ve akrabalarıyla sohbet etti. Develi, kısa bir süre televizyondan Ukrayna’daki gelişmeleri takip etti.
“UÇAK SESİ DUYDUĞUM AN KORKUYORUM”
Merve Buse Develi, yaklaşık bir haftadır yolda olduğunu ve güçlü bir müddetcin akabinde memleketi Antalya’ya gelebildiğini söylemiş oldu.
Yalnızca 27 saat tren seyahati yaptıklarını lisana getiren Develi, “Hiç durmadığımız için rastgele bir yiyecek içecek de bulamadık. Gece trenimize taciz ateşleri yapıldı, trenin ortasında saklanmak zorunda kaldık. sıradan zorluydu. Romanya’ya girdikten daha sonra içimiz rahatladı. Şu an bile uçak sesi duyduğum vakit korkuyorum. tekrar dönüp bakıyorum, bir şey mi oluyor diye. Bizim için epeyce zordu. Şu an okuduğumuz okul, yürüdüğümüz yollar mahvoldu” diye konuştu.
“UMUTSUZLUĞA KAPILMAYA BAŞLAMIŞTIK”
Ayrılırken hayli yakınlarında bomba seslerini duymaya başladıklarını ve birtakım yerlerde patlamaları gördüklerini anlatan Develi, “Artık geride bir şey kalmadı. Okullarımız yok oldu. Tahliye süreçlerinin başında umudumuz vardı. Sesimizi duyurmak için fazlaca çabalamıştık fakat bir süre daha sonra bombardıman ve silah sesleri durum kötüleşmeye başlayınca, biz ümitsizliğe kapılmaya başladık. Sanki sıra artık mi bize gelecek diye. bir süre daha sonra ailemizle bağlantımız kopmaya başladı. bu biçimde daha da berbat olmaya başladık. Bize ailemiz takviye oluyordu. Tahliye haberinin geldiği gün bir haberi bilmiyorduk. Biz kendi imkanlarımızla yola çıkmıştık, yolda öğrendik. Tahliye noktasına gidebilmek için bile 2.5 kilometre yürürdük o trene yetişebilmek için. O yürümek bile bizim tasamızı kanıtlayabiliyor. Ya yetişemeseydik, ya tekrar tren şayet olmazsa diye” dedi.
“ANNEME SARILINCA DAHA UYGUN OLDUM”
Süreç kuvvetli bulunmasına karşın ailesine kavuştuğu için keyifli olduğunu lisana getiren Merve Buse Develi, “Orada yaşananları görmek, ailemi tekrar bakılırsameme hissi fazlaca berbattı. Ukrayna sonlarından çıktığım an rahat olduğumuzu hissettim. Kurtuldum demiştim. Annemle sarılınca daha uygun oldum” sözlerini kullandı.
“ZOR BİR DÖNEMDİ”
Baba Mustafa Develi, 45 gün daha sonra kızını birinci gez gördüğünü belirterek, “Zor bir periyottu. Tüm yetkililere teşekkür ediyoruz devlet büyüklerimize. Son iki gün ümidimizi kesmiştik. Tahminen son konuşmamız tahminen son görüşümüz diyorduk. Şu an anlatılmaz bir his ortasındayım. Evladıma kavuştum. Tek temennimiz tüm çocukların ailesine kavuşması. Anlatamıyorum yaşadıklarımı” dedi.
“SEVİNÇ GÖZYAŞLARI DÖKÜYORUM”
Anne Fatma Develi de epeyce berbat günler geçirdiğini ve yaşadıklarını anlatmakta zorluk çekeceğini söz ederek, “Yavruma kavuşamayacağım diye, kokusunu içime çekemeyeceğim diye epeyce korktuk. Televizyonun başından kalkmadım. Daima dua ettik. her insanın yardımlarıyla kızım konutuna geldi. Oradan çıktığını duyduğum an hayli keyifli oldum. Artık kızıma kavuştum sevinç gözyaşları döküyorum. Evvelki gözyaşlarım hüzün içindi bu sevinç için. 3 Türkmenistanlı çocuğumuza gücümüz yetti. Onları da getirdik. Keşke daha fazlasını getirebilseydik. Kızımın sevdiği yemekleri de yaptım” dedi.
“SAVAŞ BÖLGESİNDEN KURTULDUK”
Mansudov İsaberdi ise, Ukrayna’da kentlerin bombalanmaya başladığını tabir ederek, “Biz de oradan çıkmak zorunda kaldık. Okulumuz yarım kaldı. Türkiye’ye geldik, arkadaşlarımızla. Savaş bölgesinden kurtulduk Allah’a şükür” dedi.
“YARDIMCI OLANLARA TEŞEKKÜR”
Kendilerine kucak açan Develi ailesine teşekkür eden Orazberdiyew İlyasberdi de, “Oradan çıkmamıza yardımcı olanlara da hayli teşekkür ederiz. Orada hayat epey güç oldu. Geride beşerler kaldı. Tahliye falan da yoktu. Yalnızca metro istasyonlarında kalan beşerler var. Orada kalacak bir yer kalmadı, her yere girdiler” diye konuştu.
Develi ailesi 3 Türkmen öğrenciye de bir daire kiralayarak onların barınma ve besin gereksinimlerini karşıladı.
ANniçin KIZINA GÖZYAŞLARI
Anne Fatma Develi kızına sarılarak, “Annem, kuzum, bir adedim, annem ben öldüm. Canım annem ben senin kokularını duyamayacağım diye epey korktum. Annem ben sana kavuşamayacağım diye epeyce korktum” diyerek gözyaşları döktü. Aile büyükleri tarafınca karşılanan Merve Buse Develi, çabucak sonrasında meskenine geçti ve akrabalarıyla sohbet etti. Develi, kısa bir süre televizyondan Ukrayna’daki gelişmeleri takip etti.
“UÇAK SESİ DUYDUĞUM AN KORKUYORUM”
Merve Buse Develi, yaklaşık bir haftadır yolda olduğunu ve güçlü bir müddetcin akabinde memleketi Antalya’ya gelebildiğini söylemiş oldu.
Yalnızca 27 saat tren seyahati yaptıklarını lisana getiren Develi, “Hiç durmadığımız için rastgele bir yiyecek içecek de bulamadık. Gece trenimize taciz ateşleri yapıldı, trenin ortasında saklanmak zorunda kaldık. sıradan zorluydu. Romanya’ya girdikten daha sonra içimiz rahatladı. Şu an bile uçak sesi duyduğum vakit korkuyorum. tekrar dönüp bakıyorum, bir şey mi oluyor diye. Bizim için epeyce zordu. Şu an okuduğumuz okul, yürüdüğümüz yollar mahvoldu” diye konuştu.
“UMUTSUZLUĞA KAPILMAYA BAŞLAMIŞTIK”
Ayrılırken hayli yakınlarında bomba seslerini duymaya başladıklarını ve birtakım yerlerde patlamaları gördüklerini anlatan Develi, “Artık geride bir şey kalmadı. Okullarımız yok oldu. Tahliye süreçlerinin başında umudumuz vardı. Sesimizi duyurmak için fazlaca çabalamıştık fakat bir süre daha sonra bombardıman ve silah sesleri durum kötüleşmeye başlayınca, biz ümitsizliğe kapılmaya başladık. Sanki sıra artık mi bize gelecek diye. bir süre daha sonra ailemizle bağlantımız kopmaya başladı. bu biçimde daha da berbat olmaya başladık. Bize ailemiz takviye oluyordu. Tahliye haberinin geldiği gün bir haberi bilmiyorduk. Biz kendi imkanlarımızla yola çıkmıştık, yolda öğrendik. Tahliye noktasına gidebilmek için bile 2.5 kilometre yürürdük o trene yetişebilmek için. O yürümek bile bizim tasamızı kanıtlayabiliyor. Ya yetişemeseydik, ya tekrar tren şayet olmazsa diye” dedi.
“ANNEME SARILINCA DAHA UYGUN OLDUM”
Süreç kuvvetli bulunmasına karşın ailesine kavuştuğu için keyifli olduğunu lisana getiren Merve Buse Develi, “Orada yaşananları görmek, ailemi tekrar bakılırsameme hissi fazlaca berbattı. Ukrayna sonlarından çıktığım an rahat olduğumuzu hissettim. Kurtuldum demiştim. Annemle sarılınca daha uygun oldum” sözlerini kullandı.
“ZOR BİR DÖNEMDİ”
Baba Mustafa Develi, 45 gün daha sonra kızını birinci gez gördüğünü belirterek, “Zor bir periyottu. Tüm yetkililere teşekkür ediyoruz devlet büyüklerimize. Son iki gün ümidimizi kesmiştik. Tahminen son konuşmamız tahminen son görüşümüz diyorduk. Şu an anlatılmaz bir his ortasındayım. Evladıma kavuştum. Tek temennimiz tüm çocukların ailesine kavuşması. Anlatamıyorum yaşadıklarımı” dedi.
“SEVİNÇ GÖZYAŞLARI DÖKÜYORUM”
Anne Fatma Develi de epeyce berbat günler geçirdiğini ve yaşadıklarını anlatmakta zorluk çekeceğini söz ederek, “Yavruma kavuşamayacağım diye, kokusunu içime çekemeyeceğim diye epeyce korktuk. Televizyonun başından kalkmadım. Daima dua ettik. her insanın yardımlarıyla kızım konutuna geldi. Oradan çıktığını duyduğum an hayli keyifli oldum. Artık kızıma kavuştum sevinç gözyaşları döküyorum. Evvelki gözyaşlarım hüzün içindi bu sevinç için. 3 Türkmenistanlı çocuğumuza gücümüz yetti. Onları da getirdik. Keşke daha fazlasını getirebilseydik. Kızımın sevdiği yemekleri de yaptım” dedi.
“SAVAŞ BÖLGESİNDEN KURTULDUK”
Mansudov İsaberdi ise, Ukrayna’da kentlerin bombalanmaya başladığını tabir ederek, “Biz de oradan çıkmak zorunda kaldık. Okulumuz yarım kaldı. Türkiye’ye geldik, arkadaşlarımızla. Savaş bölgesinden kurtulduk Allah’a şükür” dedi.
“YARDIMCI OLANLARA TEŞEKKÜR”
Kendilerine kucak açan Develi ailesine teşekkür eden Orazberdiyew İlyasberdi de, “Oradan çıkmamıza yardımcı olanlara da hayli teşekkür ederiz. Orada hayat epey güç oldu. Geride beşerler kaldı. Tahliye falan da yoktu. Yalnızca metro istasyonlarında kalan beşerler var. Orada kalacak bir yer kalmadı, her yere girdiler” diye konuştu.
Develi ailesi 3 Türkmen öğrenciye de bir daire kiralayarak onların barınma ve besin gereksinimlerini karşıladı.